Ἡ Κυρά τῶν Mαρασίων (Κυριακή 19 Ἰουνίου 2011)

Εἰκόνα ἀπὸ: e-evros

«Γιά νά φαίνεται ἡ σημαία ἀπέναντι, ἐκεῖ ὅπου γεννήθηκα»

«Κυρά-Βασιλικούδα η Κυρά τῶν Mαρασίων»

Παπανικολόπουλος Νικόλαος Ὑποναύαρχος Λ.Σ (ἐ.ἀ.)

Τά Μαράσια εἶναι ἕνα μικρό χωριό τοῦ Δήμου Ὀρεστιάδας (πρό τοῦ Καλλικράτη ἀνῆκε στό Δῆμο Τριγώνου), μέ 198 κατοίκους, στή συμβολή τῶν ποταμῶν Ἕβρου καί Ἄρδα, στό Βόρειο Ἕβρο.
Εἶναι τό βορειότερο σημεῖο τῆς πατρίδα μας.
Ἀπέχει 23 χιλιόμετρα ἀπό τήν Ὀρεστιάδα, 140 ἀπό τήν Ἀλεξανδρούπολη, 1.000 ἀπό τήν Ἀθήνα καί μιά ἀνάσα ἀπό τά σύνορα μέ τήν Τουρκία.
Τό χωριό ἔγινε γνωστό στό πανελλήνιο ἀπό τήν κυρά Βασιλική Λαμπίδου-Φωτάκη ἤ καλύτερα «Κυρά τῶν Mαρασίων» ἤ «κυρα-Βασιλικούδα», ὅπως τήν ἀποκαλοῦσαν οἱ συγχωριανοί της.

Ἡ Βασιλική Λαμπίδου, γεννήθηκε τό 1904 στό Μεγάλο Ζαλούφι τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης. Ἀπό παιδί γνώρισε τήν ὀρφάνια καί τήν πίκρα τῆς προσφυγιᾶς, καθώς ἡ οἰκογένειά της μετακινήθηκε κυνηγημένη ἀπό τούς Τούρκους στήν Ἀδριανούπολη.
Μέ τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν τό 1921 ἐγκαταστάθηκε προσωρινά στό Ἑλληνοχώρι Διδυμότειχου καί στή συνέχεια στό Σάκο Ὀρεστιάδας. Παντρεύτηκε καί ἀπέκτησε τέσσερα παιδιά.
Μετά τόν πρόωρο χαμό τριῶν ἐκ τῶν τεσσάρων παιδιῶν της, τό 1962, ἐγκαταστάθηκε ὁριστικά στό ἀκριτικό χωριό Μαράσια Ἕβρου.
Ὁ ἀβάστακτος πόνος τοῦ χαμοῦ τῶν τριῶν παιδιῶν της καί ὁ καημός τῆς ξενιτιᾶς, ἀντί νά τή λυγίσουν, ἔγιναν ἀτίθαση φλόγα ἀγάπης πρός τήν πατρίδα.
Τότε, ἄρχισε νά ἀντιμετωπίζει σάν δικά της παιδιά, ὅλα τά Ἑλληνόπουλα καί ἰδιαίτερα τά στρατευμένα. Ἀπό τότε, παιδιά της γίνονται οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες πού φυλᾶνε Θερμοπύλες στό ἀκριτικό φυλάκιο (Ε.Φ. 50) τοῦ χωριοῦ.

Ἐκεῖ βοήθησε τόν ἀνώνυμο φαντάρο πού χρειαζόταν κάτι παραπάνω στή δύσκολη περίοδο τῆς στρατιωτικῆς του θητείας.
Ἡ ἴδια, ἀνέθεσε στόν ἑαυτό της καί τήν ἱερή ἀποστολή νά ὑψώνει, τήν Ἑλληνική Σημαία, στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ της, πού ἦταν τό τελευταῖο τοῦ χωριοῦ, 100 μόλις μέτρα ἀπό τή φυσική γραμμή –τόν Ἕβρο– τῶν συνόρων μέ τήν Τουρκία.
Γιά πενήντα χρόνια, ὕψωνε καθημερινά τήν Ἑλληνική Σημαία. Ἔλεγε, ὅτι ἀκούγοντας τούς Τούρκους ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἔνιωθε πάντα τήν ἀνάγκη νά δηλώνει τήν παρουσία της καί τήν ἑλληνικότητα τοῦ τόπου. «Γιά νά φαίνεται ἡ σημαία ἀπέναντι, ἐκεῖ ὅπου γεννήθηκα», συνήθιζε νά λέει.
Τό σπίτι της, ἁπλό καί φτωχικό, ἔδινε τήν ἐντύπωση δημόσιου κτιρίου, ἀφοῦ σέ περίοπτη θέση κυμάτιζε ἡ Ἑλληνική Σημαία ἀπό τό πρωί ὥς τό βράδυ, ὅλες τίς μέρες τοῦ χρόνου.
Ὅσοι ἔκαναν τή στρατιωτική θητεία τους στό Β. Ἕβρο τή θυμοῦνται μέ εὐγνωμοσύνη.
Καθημερινή ἀπασχόλησή της ἦταν ἡ φροντίδα τῶν στρατιωτῶν τοῦ φυλακίου. Τούς μαγείρευε, τούς ἔπλενε, τούς φιλοξενοῦσε συγγενικά καί ἀγαπημένα τους πρόσωπα, τούς ἔλεγε μιά καλή κουβέντα καί τά συμβούλευε σάν δικά της παιδιά.

Τιμήθηκε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν τό 2007, μετά ἀπό πρόταση τοῦ Δήμου Τρίγωνου, πού ἐξέφρασε τήν ἐκτίμηση καί ἀγάπη ὅλης τῆς τοπικῆς κοινωνίας.
Ἀνακηρύχτηκε τό 2007 ἀπό τούς ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ Life and Style ὡς ἡ ἑλληνίδα γυναίκα τῆς χρονιᾶς.
Τιμήθηκε γιά τήν προσφορά της στήν πατρίδα καί στά στρατευμένα νιάτα ἀπό τό Γενικό Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ τό 2010.

Κατά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων τοῦ 2011, στό Στρατιωτικό Φυλάκιο τῶν Μαρασίων, τήν συνάντησε καί τήν τίμησε μέ ἐπίδοση εἰδικῆς πλακέτας ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας.Ἀκόμη καί βαριά ἄρρωστη, τίς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς της, ἀρνιόταν πεισματικά νά ἐγκαταλείψει τήν ἑστία της, γιά νά νοσηλευθεῖ στό Νοσοκομεῖο.
Δέχτηκε, μόνο ὅταν τήν ἐνημέρωσαν ὅτι τό εἶπε ὁ Ἀρχηγός ΓΕΣ, τόν ὁποῖο ὑπεραγαποῦσε. Ἔτσι τό Μάιο τοῦ 2011, εἰσήχθη στό στρατιωτικό νοσοκομεῖο Διδυμοτείχου.

Τήν Κυριακή 19 Ἰουνίου 2011, πέρασε στήν αἰωνιότητα. Ὥς τήν τελευταία στιγμή, διατηροῦσε σώας τάς φρένας, ἀλλά καί ἄσβεστη τή φλόγα τῆς ἀγάπης πρός τήν πατρίδα.
Ἡ κηδεία της ἔγινε τή Δευτέρα 20 Ἰουνίου 2011 στά Μαράσια, δημοσίᾳ δαπάνῃ καί μέ τιμές ἐν ἐνεργείᾳ ἀξιωματικοῦ τοῦ στρατοῦ μέ τήν παρουσία τοῦ Ἀρχηγοῦ ΓΕΣ Ἀντιστράτηγου Φράγκου Φραγκούλη (Ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἅμυνας).

Ὁ Ἀρχηγός ΓΕΣ, ὁ ὁποῖος τήν εἶχε γνωρίσει ὡς ἀνθυπολοχαγός, εἶχε πεῖ βουρκωμένος τά ἑξῆς: 

«H κυρά Βασιλική, ἤ κυρά τῶν Mαρασίων, αὐτή ἡ Ἀνατολικοθρακιώτισσα, αὐτή ἡ Μαυροθαλασσίτισα, δέν ἔφυγε. Εἶναι μαζί μας καί θά παραμείνει στή μνήμη μας, γιατί εἶχε ἕνα ὅραμα, ὅτι ὁ Ἕλληνας πιστεύει καί ζεῖ γιά τήν ἐλευθερία, τήν εἰρήνη, τή Δημοκρατία καί τήν εὐημερία τῶν παιδιῶν. Ἔδωσε τήν ψυχή της καί δέν ὑπέστειλε ποτέ τή σημαία, τίς ἰδέες καί τίς ἀξίες της, γιατί αὐτές ἦταν ἡ ἴδια ἡ πατρίδα».

Ἡ ἀγόγγυστη προσφορά πενήντα ἐτῶν τῆς Κυρᾶς τῶν Mαρασίων τήν τοποθετεῖ στή συνείδηση ὅλων μας μαζί μέ τήν Κυρά τῆς Ρῶ, τή Δέσποινα Ἀχλαδιώτη, στίς χρυσές σελίδες τῆς ἱστορίας μας, στήν ἐθνική ἀθανασία.

Ἡ μία στά βορειοανατολικά σύνορα καί ἡ ἄλλη στά νότια τοῦ Καστελλόριζου.

Ἡ μεγάλη αὐτή Ἑλληνίδα ἄς εἶναι πυξίδα γιά ὅλους μας. 

KIBΩΤΟΣ
ΠEPIOΔIKH EKΔOΣIΣ KATHXHTIKΩN ΣXOΛEIΩN
IEPAΣ MHTPOΠOΛEΩΣ MEΣΣHNIAΣ
ΤΕΥΧΟΣ 36 – ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

πηγη

Share