Ἀναρχία καὶ προβοκάτσια

Του Δημήτρη Κιτσίκη  

Ἐλευθερία καὶ κράτος εἶναι δύο ἔννοιες ἀσυμβίβαστες, οἱ ὁποῖες πάντοτε, ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ηὑρέθησαν ἀντιμέτωπες. Ὡς ἔλαιον καὶ ὕδωρ, δὲν δύνανται ποτὲ νὰ ἀναμιχθοῦν. Κάθε κοινωνικὴ τάξη, πόσῳ μᾶλλον κάθε ἄνθρωπος, συνειδητὰ ἤ αὐθορμήτως ἀντιδρᾷ κατὰ τοῦ κράτους, κατὰ τοῦ σκύλου δολοφόνου ποὺ ἐκπαιδεύεται ἀπὸ τὸ κράτος-σατανᾶ νὰ μὴν ἔχει μυαλὸ παρὰ μόνον ὀδόντες ἀστραφτεροὺς καὶ κοφτεροὺς, δόντια ποὺ ὀνομάζονται νόμοι. Ὁ νόμος-δόντι ξεσκίζει μὲ φόρους καὶ μὲ «Μονάδες Ἀποκαταστάσεως Τάξεως (ΜΑΤ)», ποὺ συγκροτοῦνται ἀπὸ ἄνδρες φυσιολογικοὺς μέν, οἱ ὁποῖοι ὅμως γιὰ ἕναν πενιχρὸ μισθὸ ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἐπιβιώσουν, μετατρέπονται σὲ τέρατα.

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Πτώσεως, ὁ ἄνθρωπος, ὡς ἄτομο ἤ κοινωνικὴ τάξη, μάχεται μεταξὺ τοῦ Καλοῦ καὶ τοῦ Κακοῦ, μεταξὺ τῆς Ἐλευθερίας καὶ τοῦ Κράτους. Οἱ τρεῖς ἰδεολογιες τῶν τριῶν κοινωνικῶν τάξεων, ἤτοι ὁ φιλελευθερισμὸς τῆς ἀστικῆς τάξεως, ὁ φασισμὸς τῆς μικροαστικῆς τάξεως καὶ ὁ κομμουνισμὸς τῆς ἐργατικῆς τάξεως, δηλώνουν ἀρχικῶς ἀναρχικοί (ἀναρχοκαπιταλισμὸς τοῦ Ἄνταμ Σμίθ), ἀναρχοφασισμὸς τοῦ Μουσσολίνι, ἀναρχοκομμουνισμὸς τοῦ Μάρξ), ἔχουν ὡς τελικὸ στόχο τὴν κατάργηση τῆς Ἀρχῆς, δηλαδὴ τοῦ Κράτους, ἀλλὰ εὑρίσκονται ὑποχρεωτικὰ στὸ δίλημμα τοῦ κήπου τῶν ἐλαιῶν, ἤ νὰ κόψῃ ὁ Πέτρος τὸ αὐτὶ τοῦ ἐνόπλου ποὺ ἤθελε νὰ συλλάβῃ τὸν Χριστὸ (δηλαδὴ ὁ Πέτρος ἐγένετο κράτος) ἤ νὰ ὑποκύψῃ στὸ κράτος ὅπως ἔκαμε ὁ Χριστός, λέγοντας ὅτι ὅσοι τραβοῦν μάχαιρα θὰ πεθάνουν ἀπό μάχαιρα.

Οἱ φιλελεύθεροι καπιταλιστὲς θέλουν τὸ κράτος μόνον ὡς σκυλιὰ δολοφόνους γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὶς ἀπεργεῖες ἀλλὰ ἀπεχθάνονται τὴν φορολογία τὴν ὁποία ἀποδέχονται ἀναγκαστικὰ γιὰ νὰ πληρωθοῦν τὰ ὄργανα καταστολῆς. Οἱ φασιστές (ὁ Μουσσολίνι ὑπῆρξε ἀναρχικός) θέλουν τὸ κράτος νὰ συμπυκνωθῇ στὸν ἀπόλυτο ἡγέτη-ἥρωα, ὁ ὑπέρτατος ἀναρχικὸς ῥομαντισμὸς ὅπου ὁ ἡγέτης (φύρερ) δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀντανάκλαση στὸν καθρέπτη τοῦ ἄρχοντος λαοῦ (φόλκ). Ὁ μαρξισμός-λενινισμὸς θέλει ἕνα ὁλοκληρωτικὸ κράτος γιὰ νὰ διαλύσῃ καὶ νὰ ἐξαφανίση τὸν ταξικὸ ἐχθρὸ μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν κατάργηση τοῦ κράτους μετὰ τὴν ἐξαφάνιση τῶν τάξεων.

Συνεπῶς, καὶ οἱ τρεῖς ἰδεολογίες, ἐκφραστὲς τῶν τριῶν κοινωνικῶν τάξεων, θέλουν τὸ κράτος ὡς ἀναγκαῖο κακό, ὅπως ὁ Πέτρος μὲ τὸ κομμένο αὐτί. Ἀλλὰ ἡ κρατικὴ Δικαιοσύνη εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἀντίχριστη καὶ διὰ νόμου δολοφονική (δὲν ὑπάρχει δίκαιη Δικαιοσύνη), μὲ ἀποτέλεσμα ἐν τέλει ὅτι «ὅσοι τραβοῦν σπαθὶ θὰ πεθάνουν ἀπὸ σπαθί». Μόνον οἱ ἀναρχικοί, μὲ τὸ σύμβολο τοῦ κεφαλαίου ἄλφα κυκλωμένου μὲ κεφαλαῖο ὄμικρον ποὺ σημαίνει ὀργάνωση, δηλαδὴ ὄργάνωση χωρὶς κράτος, εἶναι ἀπολύτως συνεπεῖς.

Ἡ ἀχίλλειος πτέρνα τῶν ἀναρχικῶν εἶναι ὅτι ἀντικαθιστοῦν τὸ κράτος-μπουλντὸγκ μὲ τὴν ἀτομικὴ βία, ἡ ὁποία εἶναι μὲν ῥομαντικὴ καὶ συνεπαίρνει τοὺς ἐφήβους ἀλλὰ ἀναποτελεσματική. Ἐπιπλέον γίνονται θύματα τῶν κρατικῶν διεθνῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν καὶ δὴ τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς ἀμερικανικῆς ὑπερδυνάμεως.

Μέχρι τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ἡ βρεταννικὴ ὑπερδύναμη, ἐπὶ δύο αἰῶνες εἶχε χρησιμοποιήσει τὶς μυστικὲς της ὑπηρεσίες γιὰ νὰ προκαλέσῃ λαϊκὲς ἐξεγέρσεις καὶ νὰ διαλύσῃ τοὺς κρατικοὺς ἀντιπάλους της, ἰδιαιτέρως στὴν Κινεζικὴ Αὐτοκρατορία καὶ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ οἱ ἐξεγέρσεις αὐτὲς δὲν ὠνομάζοντο, ἔγχρωμες, ἀνοιξιάτικες ἤ τῆς κατσαρόλας ἀλλὰ ἐθνικὲς καὶ ἦσαν τῆς ἰδίας ὑφῆς, δηλαδὴ λαϊκὲς μέν, ἀλλὰ ἐξυπηρετῶντας ξένα συμφέροντα. 

Σήμερα ὀνομάζουμε αὐτὲς τὶς ἐνέργειες προβοκάτσια τῶν ἀρχῶν τῆς ὑπερδυνάμεως ποὺ ἐκμεταλλεύεται τὴν δίψα γιὰ ἐλευθερία κατὰ τοῦ τοπικοῦ κράτους γιὰ νὰ ἐπιβληθῇ ἐπὶ τῶν κράτων αὐτῶν.

Μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οἱ ΗΠΑ, ἀρχικῶς ἄπειροι μαθητὲς τῆς μητέρας Ἀγγλίας, ἔγιναν ἄξιοι τοῦ Λονδίνου καὶ μὲ τὴν τεραστία πρόοδο τῶν τεχνικῶν μέσων τῆς πληροφορικῆς τύπου Google στὸ διαδίκτυο ἐβάλθησαν νὰ ἀποσταθεροποιήσουν τοὺς ἀντιπάλους τους, ὄχι μόνον μὲ τὸν παραδοσιακὸ τρόπο τῶν δολοφονιῶν, ὅπως τὸ πλέον πρόσφατο τὴς Βρεταννίδος βουλευτοῦ Jo Cox ἤ τὴν προτεραία δολοφονία τοῦ Παύλου Φύσσα ἀλλὰ μὲ λαϊκὲς ἐξεγέρσεις, οἱ πλέον ἱστορικὲς τῶν ὁποίων ὑπῆρξαν ὁ Μάης 1968 στὴν Γαλλία καὶ ἡ 17 Νοέμβρη 1973 στὴν Ἑλλάδα.

Ἡ πρώτη ὕλη τῆς δράσεως τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Ὑπερδυνάμεως εἶναι ἡ παρουσία τοῦ ἀναρχικοῦ κινήματος, ἰδιαιτέρως στὴν Εὐρώπη. Ἐπειδὴ οἱ ἀναρχικοί, ἐξ ὁρισμοῦ δὲν ἔχουν τὴν κλειστὴ ὀργάνωση τοῦ τύπου τῶν κομμουνιστικῶν κομμάτων, εἶναι πιὸ εὐάλωτοι στὴν προβοκάτσια καὶ σωστὰ τὰ κομμουνιστικὰ κόμματα στὴν Γαλλία, τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀλλαχοῦ προειδοποιοῦν γιὰ προβοκάτσια τὶς ἐξεγέρσεις τῶν ἀναρχικῶν, διότι στοὺς ἀναρχικοὺς εἰσχωροῦν εὔκολα ξένα στοιχεῖα καὶ χρησιμοποιοῦν πρὸς ὄφελος τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τὸν ἐπαναστατικὸ ῥομαντισμὸ τῶν ἐφήβων.

Στὴν καρδιὰ καὶ στὸ πνεῦμα, ἐφ’ὅσον εἴμεθα νέοι στὴν ψυχή, ἀσχέτου ἡλικίας, εἴμεθα ὅλοι ἀναρχικοί, ἀλλὰ ἐὰν παραμείνουμε στὸ στάδιο τῆς ἀναρχίας, ἀναποφεύκτως θὰ πέσουμε θύματα προβοκατορικῶν ἐνεργειῶν.

πηγη

Share