29 Μαΐου 1453, καθήκον μνήμης

Καθήκον κάθε Έθνους, ιδιαίτερα όσων ανήκουν στο Ελληνικό, είναι να θυμούνται τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας και της Εθνικής τους ζωής. Να τιμούν του Εθνικούς αγωνιστές και να μην ξεχνάνε τα προστάγματα τους! Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι απαραίτητη αυτή η μνήμη γιατί όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, τα Έθνη που λησμονούν την ιστορία τους θα λησμονηθούν από αυτή.
Η σημερινή ημερομηνία ας λειτουργήσει σαν «ιστορικό ξυπνητήρι» και ας «πάμε» σε εκείνη την Τρίτη την 29 Μαΐου 1453 τότε που ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Ελλήνων ο μέγας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ο ΙΑ΄ (Δραγάσης), σε ηλικία 49 ετών έδινε την ύστατη μάχη στην πύλη του Ρωμανού.
Ο Δραγάσης ανέλαβε τα καθήκοντά του, χρίσθει Αυτοκράτορας του Βυζαντίου τον Ιανουάριο του 1449. Εποχή που το Βυζάντιο ήταν ήδη εξασθενισμένο και συρρικνωμένο από εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς πολέμους. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είχε όνομα και λεγόταν Μωάμεθ  Β΄, σουλτάνος των Οθωμανών και με ένα όραμα, την κατάληψη της Βασιλεύουσας.
Οι προετοιμασίες και από τους δύο ηγέτες πυρετώδεις αλλά άνισες. Ο σουλτάνος είχε στη διάθεσή του 258.000 φανατισμένους πολεμιστές, 420 πλοία, πυροβόλα όπλα (μεγάλη βομβάρδα) και τις ευχέρειες του πολιορκητή. Ο Παλαιολόγος είχε να παρατάξει απέναντί του 5.000 πολεμιστές, μερικά πλοία στον κεράτιο κόλπο και την άρνηση της βοήθειας από τους ξένους χριστιανικούς λαούς [πλήν μικρής βοήθειας από τους Βενετσιάνους (5 γαλέρες= πολεμικά πλοία), όπως και των Γενοβέζων που από τη Χίο έστειλαν 700 στρατιώτες με επικεφαλής τον ικανό αξιωματικό Ιωάννη Ιουσινιάνη).
Η πολιορκία ξεκινάει αρχές Απριλίου του 1453, ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας, Ακολουθεί πιστά τις παρακαταθήκες ενός άλλου Έλληνα Βασιλιά του Λεωνίδα. Παρά τις ελάχιστες δυνάμεις που διαθέτει και σαν πραγματικός Έλληνας Ηγέτης απορρίπτει τις πρεσβείες του Μωάμεθ για να παραδώσει την Πόλη χωρίς να δεχτεί τα «πλούσια» ανταλλάγματα. Μετά το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» ανεξίτηλο θα μείνει στην ιστορία «ΤΟ ΔΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΣΟΙ ΔΟΥΝΑΙ ΟΥΤ' ΕΜΟΝ ΕΣΤΙΝ ΟΥΤ' ΑΛΛΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΩΝ ΕΝ ΤΑΥΤΗ ΚΟΙΝΗ ΓΑΡ ΓΝΩΜΗ ΠΑΝΤΕΣ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥ ΦΕΙΣΟΜΕΘΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ».
Οι μάχες σκληρές, χωρίς οίκτο. Δεν είναι τυχαίο πως σε λόγο του ο Παλαιολόγος προς τον λαό της Βασιλεύουσας την 28 Μαΐου 1453 παρομοιάζει τους εισβολής με αγριογούρουνα που πάνε για σφαγή! Ο Αυτοκράτορας σε όλες τις μάχες πάντα μπροστά και όπου υπάρχει ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την άμυνα. Όπως και τη «μαύρη» Τρίτη 29 Μαΐου 1453. Σηκώνεται χαράματα, ανεβαίνει στα τείχη για να επιθεωρήσει το στρατό του και να αποχαιρετήσει για τελευταία φορά την Βασιλεύουσα που χάνεται. Βλέπει απέναντί του τα στίφη των αιμοδιψών απίστων και αντιλαμβάνεται με ευκολία τα επερχόμενα. Προσεύχεται για τελευταία φορά, ενώ εικόνες άγριων συγκρούσεων, σφαγών, φρίκης και ανείπωτου πόνου περνάνε μπροστά από τα μάτια του. Tο ξημέρωμα τον βρίσκει στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού όπου οι αμυνόμενοι δέχονται τις περισσότερες επιθέσεις. Πάνω στο άλογο του μαζί με το επιτελείο του πολεμάει και παράλληλα εμψυχώνει τους συμπολεμιστές του. Ο Ιουστινιάνης τραυματίζεται και αποχωρεί, τα τείχοι έχουν σοβαρές ζημιές από τις βολές των πυροβόλων, ο Σουλτάνος στέλνει τις δυνάμεις του σε αυτό το σημείο γιατί το ρήγμα είναι τεράστιο, η πλάστιγγα της μάχης έχει πλέον αρχίσει να γέρνει επικίνδυνα υπέρ των Οθωμανών. Αυτή είναι η στιγμή που θα βρεθεί μια άλλη «Ανοπαία οδός», Κερκόπορτα το όνομά της και είναι ανοιχτή..... πως, είναι μια άλλη ιστορία και σε αυτή ο Εφιάλτης έχει άλλο όνομα. Πλέον οι ορδές των φανατισμένων και διψασμένων για αίμα εχθρών μπαίνουν μέσα για να μαγαρίσουν ...... την Βασίλισσα των πόλεων.

Ο Δραγάσης δεν κάνει πίσω ρίχνεται στη μάχη σφάζοντας τους εχθρούς αναφωνώντας «ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΖΗΣΩ!» για κάποιους ή σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση «ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ;». 
Αυτό είναι το τέλος του Ελληνικού Βυζαντίου! Αλλά όχι του οριστικού όπως ορίζει ο θρύλος.

«Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, 

πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά Μας θάναι.»   

Αυτό είναι το χρέος μας να μην ξεχνάμε το θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά!

Πιστεύω πως οι παρακάτω στίχοι του Σταμάτη Σπανουδάκη θα μας βοηθήσουν σε αυτό.......................

Θάρθεις σαν αστραπή

Θάρθεις σαν αστραπή

θάχει η χώρα γιορτή

θάλασσα γη και ουρανός

στο δικό σου φως.

Θα ντυθώ στα λευκά

να σ’ αγγίξω ξανά

φως εσύ και καρδιά μου εγώ

πόσο σ’ αγαπώ.

Βασιλεύς Βασιλέων, Βασιλεί Βοήθει, έλεος, έλεος Επουράνιε Θεέ

Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, έλεω Θεού Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων.

Στην πύλη του αγίου Ρωμανού, καβαλικά τη φάρα του την ασπροποδαράτην, 

Τέσσερα Βήτα, έλεος, έλεος, Μαρμαράς, Βόσπορος και Μαύρη Τρίτη

Φρίξον ήλιε, στέναξον γη, Εάλω ή πόλη, Εάλω η πόλη

Βασιλεύουσα, πύλη χρυσή κι ο πορφυρογέννητος στην κόκκινη μηλιά.

Η πόλη ήταν το σπαθί, η πόλη το κοντάρι, η πόλη ήταν το κλειδί της Ρωμανίας όλης

Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, 

πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά Σου θάναι.

Στην πύλη του αγίου Ρωμανού

έφυγες για αλλού

κι άγγελος θα σε φέρει εδώ

στον σωστό καιρό.

Μες την Άγια Σοφιά

θα βρεθούμε ξανά λειτουργία μελλοντική

οι Έλληνες μαζί

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Share