Δέκα «ιστορικοί» Λυκάνθρωποι

Υπάρχουν πολλές ιστορίες για λυκάνθρωπους, όπως η Κοκκινοσκουφίτσα και ο λύκος που μπορούσε να μιλάει. Όμως, έχει κανείς σκεφτεί, αν υπήρξε ποτέ κάποιος πραγματικός λυκάνθρωπος; Δείτε 10 ενδιαφέρουσες, αλλόκοτες και τρομακτικές περιπτώσεις πραγματικής λυκανθρωπίας ...






Gilles Garnier
Στην πόλη Dole του 16ου αιώνα, διαβάστηκε δημοσίως μια διακήρυξη στην πλατεία της πόλης. Το περιεχόμενό της έδωσε την άδεια στους ανθρώπους να ανακαλύψουν και να σκοτώσουν έναν λυκάνθρωπο που είχε τρομοκρατήσει το χωριό.
Περπατώντας μέσα στο δάσος, μια ομάδα αγροτών άκουσε τις κραυγές ενός μικρού παιδιού που συνοδευόταν από το ουρλιαχτό ενός λύκου. Όταν έφτασαν στο μέρος είδαν ένα πληγωμένο παιδί να αγωνίζεται να αποκρούσει ένα τερατώδες πλάσμα το οποίο αργότερα αναγνώρισαν σαν τον Gilles Garnier. Όταν χάθηκε ένα 10χρονο αγόρι στην περιοχή του σπιτιού του Garnier, τον συνέλαβαν, αυτός ομολόγησε ότι ήταν λυκάνθρωπος και τον έκαψαν στην φωτιά.






Οι Λυκάνθρωποι του Greifswald

Σύμφωνα με τα αρχεία, το 1640 η γερμανική πόλη Greifswald (δίπλα το 1652) γέμισε με λυκάνθρωπους. Ήταν τόσο πολλοί, που όποιος τολμούσε να βγει από το σπίτι του όταν έπεφτε το σκοτάδι κινδύνευε να τον βρει κάποιος από αυτούς.
Μια ομάδα φοιτητών αποφάσισε ότι είχαν τραβήξει αρκετά από τους λυκάνθρωπους και επινόησαν ένα σχέδιο. Μάζεψαν όλα ότι ασημικό είχαν -κύπελλα, πλάκες, κουμπιά, κ.λπ.- και τα έλιωσαν για να κάνουν σφαίρες.
Οπλισμένοι και έτοιμοι, βγήκαν μέσα στη νύχτα για να σκοτώσουν τους λυκάνθρωπους. Όταν τελείωσαν, οι κάτοικοι του Greifswald μπορούσαν και πάλι να κυκλοφορούν τη νύχτα.




Ο Λυκάνθρωπος του Ansbach
Το 1685 η βαυαρική πόλη Ansbach τρομοκρατούνταν από ένα μεγάλο, μοβόρο λύκο. Οι φήμες έλεγαν πως ο λύκος ήταν στην πραγματικότητα ένας λυκάνθρωπος και ήταν ο νεκρός δήμαρχος της πόλης. Όταν ο λύκος σκοτώθηκε, οι κάτοικοι του Ansbach έντυσαν τον σκελετό του λύκου ώστε να μοιάζει με το δήμαρχο τους. Τότε τον έστησαν στην πλατεία της πόλης και αργότερα τον μετέφεραν σε μουσείο.

Ο Λυκάνθρωπος του Klein-Krams


Παλιότερα στην περιοχή Klein-Krams, κοντά στο Ludwigslust της Γερμανίας υπήρχαν εκτεταμένα δάση πλούσια για παιχνίδι. Στην περιοχή πραγματοποιούνταν μεγάλα κυνήγια από αθλητές που μαζεύονταν από όλη τη Γερμανία. Για χρόνια, όμως, οι κυνηγοί εμποδίζονταν από έναν μεγάλο λύκο που φαινόταν να μην τον πειράζει καμία σφαίρα. Μερικές φορές το θηρίο τους χλεύαζε πλησιάζοντας τους και μερικές φορές άρπαζε και μέρος των θηραμάτων τους.

Κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου κυνήγι ένας από τους συμμετέχοντες, ένας νεαρός αξιωματικός του ιππικού, περνούσε από το χωριό όταν τράβηξε την προσοχή του μία ομάδα ανθρώπων που έβγαιναν ουρλιάζοντας από ένα σπίτι. Βλέποντας ότι δεν υπήρχε τίποτα να τους καταδιώκει, σταμάτησε ένας από τους νεαρούς και τον ρώτησε τι συνέβαινε. Το παιδί του είπε ότι κανένας ενήλικας από την οικογένεια Feeg δεν ήταν στο σπίτι εκτός από τον μικρό γιου τους. Όταν έμεινε μόνος, έπρεπε να μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο και να τρομοκρατεί τα παιδιά της γειτονιάς. Το έβαλαν όλοι στα πόδια όταν κατάφερε να μεταμορφωθεί, επειδή δεν ήθελαν να τους δαγκώσει.
Ο αξιωματικός μπερδεύτηκε από το άγριο παιχνίδι της φαντασίας των παιδιών. Αλλά τότε είδε έναν λύκο μέσα στο σπίτι, και την επόμενη στιγμή, ένα μικρό αγόρι βρισκόταν στη θέση του.




Ο Λυκάνθρωπος της Παβίας
Το 1541 στην Παβία της Ιταλίας, ένας αγρότης ... σαν λύκος, έπεσε πάνω σε πολλούς ανθρώπους στην ύπαιθρο και τους ξέσκισε. Μετά από πολύ κόπο ο μανιακός πιάστηκε, και διαβεβαίωσε τους ανθρώπους που τον έπιασαν πως η μόνη διαφορά που υπήρχε μεταξύ του ιδίου και ενός φυσικού λύκου, ήταν ότι στον αληθινό λύκο το τρίχωμα του μεγαλώνει προς τα έξω, ενώ σ’ αυτόν προς τα μέσα. Για να πειστούν οι δικαστές του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια του. Ο φουκαράς μανιακός πέθανε από τον ακρωτηριασμό.









Ο Λυκάνθρωπος του Chalons
Μία από τις χειρότερες ιστορίες λυκανθρωπίας ήταν αυτή του Chalons, αλλιώς γνωστή ως Tailor Demon. Δικάστηκε στο Παρίσι στις 14 Δεκεμβρίου 1598 με την κατηγορία των δολοφονιών οι οποίες ήταν τόσο φοβερές που το δικαστήριο διέταξε να καταστραφούν όλα τα έγγραφα της ακρόασης. Ακόμα και το πραγματικό του όνομα έχει σβηστεί από την ιστορία.
Για τα εγκλήματά του κάηκε ζωντανός. Πιστεύονταν ότι ξεγελούσε παιδιά στο μαγαζί του, τα βίαζε, τα έσφαζε και στη συνέχεια φορούσε τα σώματά τους, ξεκοκαλίζοντας τα όπως κόβει το κρέας ένας χασάπης. Στο λυκόφως, σαν λύκος, περιπλανιόταν στο δάσος για να βρει περαστικούς και τους έσφαζε. Άπειρα κόκαλα βρέθηκαν κρυμμένα στα κελάρια του, καθώς και άλλα αποτρόπαια πράγματα. Πέθανε -έτσι λένε- αμετανόητος και βλασφημώντας.




Claudia Gaillard, η Λυκάνθρωπος της Βουργουνδίας
Η Claudia Gaillard ήταν μια από τις εκατοντάδες ατυχές ψυχές που προσήχθη σε δίκη από τον κυνηγό μαγισσών Henry Boguet. Σύμφωνα με μάρτυρες, την είχαν δει πίσω από ένα θάμνο να παίρνει τη μορφή λύκου χωρίς ουρά. Για αυτήν την αμαρτία, βασανίστηκε. Ο δικαστής της δίκης της σχολίασε για τα βασανιστήρια της, "η κοινή γνώμη ήταν εναντίον της. Κανείς δεν την είδε να χύνει ένα δάκρυ, ανεξάρτητα από το τι της έκαναν για να κλάψει." Η Claudia κάηκε ζωντανή.


Michel Verdun, ο Λυκάνθρωπος του Poligny
Το 1521, ο Jean Boin, ιεροεξεταστής της Besancon, δίκασε τους Philibert Montot, Pierre Bourgot και Michel Verdun με την κατηγορία πως είχαν κλείσει συμφωνία με το διάβολο και για λυκανθρωπία. Οι άνδρες έγιναν γνωστοί ως οι λυκάνθρωποι του Poligny.
Οι υποψίες για τους 3 άνδρες ξεκίνησαν, όταν ένας ταξιδιώτης που διερχόταν από την περιοχή δέχθηκε επίθεση από έναν λύκο. Ενώ υπερασπιζόταν τον εαυτό του, μπόρεσε και πλήγωσε το ζώο, αναγκάζοντας το να υποχωρήσει. Ακολουθώντας τα ίχνη του τραυματισμένου πλάσματος, βρήκε μια καλύβα και μέσα της ήταν ένα κάτοικος της περιοχής, ο Michel Verdun, που τον περιποιούνταν η σύζυγος του, που έπλενε μια πληγή στο σώμα του. Ο ταξιδιώτης ειδοποίησε τις αρχές. Συνέλαβαν και βασάνισαν τον Verdun, ο οποίος παραδέχθηκε ότι ήταν λυκάνθρωπος. Αποκάλυψε, επίσης, τα ονόματα των δύο συνεργών του, και ομολογώντας τα ειδεχθή εγκλήματα τους: σατανισμό, δολοφονίες και έτρωγαν ανθρώπινη σάρκα. Οι τρεις άνδρες εκτελέστηκαν αμέσως.




Οι Λυκάνθρωποι του Benandanti
Η υπόθεση δικάστηκε το 1692, στο Jurgenburg της Λιβονίας, μια ιστορική περιοχή ανατολικά της Βαλτικής Θάλασσας. Εμπλέκει έναν 80χρονο άνδρα ονόματι Thiess.

Ο Thiess ομολόγησε ότι ήταν λυκάνθρωπος, λέγοντας πως η μύτη του είχε σπάσει από κάποια Skeistan, μια μάγισσα που ήταν ήδη νεκρή κατά τη στιγμή που αναφέρει ο Thiess. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Thiess, η Skeistan και άλλες μάγισσες δεν άφηναν να αναπτυχθούν τα σπαρτά της περιοχής και αυτό γιατί ήθελαν να μεταφέρουν το σιτάρι στην κόλαση. Για να βοηθήσει τα σπαρτά, ο Thiess και άλλοι λυκάνθρωποι κατέβηκαν στην κόλαση για να πολεμήσουν τις μάγισσες.
Οι μάχη των λυκανθρώπων με τις μάγισσες συνέβη σε τρεις νύχτες του: την νύχτα της εορτής τις Αγίας Λουκίας, της Πεντηκοστής και του Αγίου Ιωάννη (οι εποχιακές αλλαγές). Αν οι λυκάνθρωποι αργούσαν να κατέβουν, οι μάγισσες θα έκλειναν τις πύλες της κόλασης, και οι καλλιέργειες, τα ζώα, ακόμα και τα ψάρια θα υπέφεραν. Σαν όπλα οι λυκάνθρωποι είχαν σιδερόβεργες, ενώ οι μάγισσες σκουπόξυλα. Η Skeistan έσπασε τη μύτη του Theiss με ένα σκουπόξυλο τυλιγμένο σε ουρά αλόγου.
Οι δικαστές έμειναν κατάπληκτοι από την εν λόγω μαρτυρία, για πίστευαν πως οι λυκάνθρωποι ήταν όργανα του διαβόλου. Αλλά άκουγαν πως οι λυκάνθρωποι πολεμούσαν τον Διάβολο. Όταν τον ρώτησαν τι απέγιναν οι ψυχές των λυκανθρώπων, ο Thiess είπε ότι πήγαν στον ουρανό. Επέμεινε πως οι λυκάνθρωποι ήταν τα «κυνηγόσκυλα των Θεών», που βοηθούν την ανθρωπότητα καταπολεμώντας τον διάβολο. Αν δεν ήταν αυτοί, όλοι θα υπέφεραν. Είπε ότι υπήρχαν λυκάνθρωποι στη Γερμανία και στη Ρωσία και πολεμούσαν και εκείνοι τις μάγισσες.
Ο Thiess επέμεινε στην ομολογία του, αρνούμενος ότι είχε υπογράψει συμφωνία με το διάβολο. Αρνήθηκε να δει τον ιερέας της ενορίας ο οποίος εστάλη για να τον τιμωρήσει, λέγοντας ότι ήταν καλύτερος άνθρωπος από οποιονδήποτε ιερέα. Ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα είχε γίνει λυκάνθρωπος για να πολεμάει τις μάγισσες.
Στο τέλος οι δικαστές, μάλλον απελπισμένοι, τον καταδίκασαν σε δέκα βουρδουλιές με την κατηγορία της ειδωλολατρίας και δεισιδαιμονικών πεποιθήσεων.


Jean Grenier
Στις αρχές της άνοιξης του 1603 εξαπλωθεί ένας τεράστιος φόβος, από τις περιοχές του St. Sever της Γασκωνίας μέχρι τα νότιο-δυτικά της Γαλλίας. Από πολλά μικρά χωριουδάκια άρχισαν να εξαφανίζονται μυστηριωδώς μικρά παιδιά χωρίς κανέναν ίχνος. Σε μια περίπτωση εξαφανίστηκε και ένα βρέφος από την κούνια του σε ένα εξοχικό σπίτι, ενώ η μητέρα του το είχε αφήσει να κοιμάται ασφαλές, όπως νόμιζε. Ο κόσμος έλεγε για λύκους. Άλλοι κουνούσαν το κεφάλι τους και ψιθύριζαν για κάτι χειρότερο.

Η κατάπληξη έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν ο τοπικός δικαστής ενημέρωσε τους κατώτερους δικαστές των περιοχών ότι είχε πληροφορίες από τρεις μάρτυρες, εκ των οποίων μια -ένα 13χρονο κορίτσι ονόματι Marguerite Poirier- ορκίστηκε ότι στην πανσέληνο είχε δεχθεί επίθεση από έναν άγριο κτήνος, πολύ έμοιαζε με λύκο. Η κοπέλα δήλωσε ότι ένα μεσημέρι, ενώ επέβλεπε τα βοοειδή, ένα άγριο θηρίο με γούνα, μεγαλύτερο από σκυλί, βγήκε από το δάσος και της έσκισε τη φούστα με τα κοφτερά δόντια του. Κατάφερε να γλιτώσει, χάρη στο ότι ήταν οπλισμένη με μια σιδερόβεργα. Επιπλέον, ένας 14χρονος, ο Jean Grenier, διαλαλούσε παντού πως αυτός είχε επιτεθεί στην Marguerite, σαν λύκος, αλλά παρά το ραβδί της θα την είχε ξεσκίσει αλλά είχε φάει ήδη τρία ή τέσσερα παιδιά.

πηγη

Share