Φτωχοί, ταπεινομένοι και σκλάβοι ή Φτωχοί, ελεύθεροι, περήφανοί και Έλληνες;

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ή Τουρκοφάγος, ήταν ένας απ’ τους μεγαλύτερους ήρωες της Επανάστασης του 1821.
Είναι γνωστό, οι πολιτικές έριδες, το κομματικά πάθη και τα κάθε είδους συμφέροντα της εποχής που ακολούθησαν την Απελευθέρωση, δημιούργησαν ένα νοσηρό κλίμα (η ιστορία επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα ζούμε) στα πλαίσια του οποίου, αρκετοί ήρωες που έδωσαν τα πάντα στον Αγώνα, κατέληξαν να οδηγούνται στο περιθώριο και τη φυλακή (όπως ο Κολοκοτρώνης). Ένας απ’ αυτούς τους ήρωες, που είχαν αυτή την «τύχη» ήταν κι ο Νικηταράς, ο οποίος έκανε «θητεία» αρχικά στο Παλαμήδι και στην συνέχεια στις φυλακές τις Αίγινας, βάσει ανυπόστατων κατηγοριών περί συνωμοσίας εναντίων του βασιλιά Όθωνα (πάλι γερμανικός δάχτυλος).
Σας  αναφέρω ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, το οποίο αναδεικνύει το ήθος αυτού του Ελληνα, του ήρωα και παράλληλα την αχαριστία και την αγνωμοσύνη του κράτους, σίγουρα κάτι άγνωστο σε όλους μας.
Όταν αποφυλακίστηκε ο Νικηταράς το 1841, ήταν τόσο φτωχός που κατάντησε ζητιάνος στους δρόμους του Πειραιά. Η πενιχρή σύνταξη που έπαιρνε, χάριν του βαθμού του υποστρατήγου που του εδόθη, δεν έφτανε. Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε θέσεις για ζητιανιά, είχε ορίσει στον ήρωα «ζητιάνο» μια θέση, μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να ζητιανεύει για να ζήσει. Αυτή ήταν κάθε Παρασκευή!
Όταν αυτά τα έμαθε πρέσβης Μεγάλης Δύναμης (σωτήρας), αυτός πήρε εντολή  από την κυβέρνηση του να πάει στο σημείο όπου ο μεγάλος ήρωας ζητιάνευε και να του προσφέρει βοήθεια ένα πουγκί με χρυσές λύρες.
Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.
- Τι κάνετε στρατηγέ μου; ρώτησε ο ξένος.
- Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα, απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.
- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στον δρόμο; επέμενε ο ξένος.
- Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος, απάντησε περήφανα ο Νικηταράς.
Ο ξένος κατάλαβε με ποιόν είχε να κάνει, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει το πουγκί.
Ο σχεδόν τυφλός, πεινασμένος αλλά περήφανος Νικηταράς άκουσε τον ήχο, και φώναξε στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!».
Ο Νικηταράς μπορεί να υπέφερε πολλά, αλλά ποτέ δεν βαρυγκώμισε και ποτέ δεν είπε πικρή κουβέντα για την Πατρίδα. Μπορεί να μη δικαιώθηκε – όπως άλλοι- στα μάτια των συγχρόνων του. Έχει όμως σημαδέψει ανεξίτηλα τις ψυχές του λαού. Έχει δικαιωθεί στην συνείδηση των Ελλήνων που τον τιμούν και τον έχουν κατατάξει στους κορυφαίους Έλληνες αγωνιστές.
Μπήκε και αυτός στο πάνθεο των αληθινών Ελλήνων που σέβονται την ιστορία τους, την πατρίδα τους, την καταγωγή τους τις ΙΔΕΕΣ τους. 
Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1849, ο γενναίος και έντιμος αυτός ήρωας, πεθαίνει ξεχασμένος και πάμφτωχος,αλλά ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ και ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ως ΕΛΛΗΝΑΣ συνεχιστής της παραδοσής μας.

Ο Κπετάνιος μας δείχνει τον δρόμο. μένει μόνο να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα:
Φτωχοί, ταπεινομένοι και σκλάβοι ή Φτωχοί, ελεύθεροι, περήφανοί και Έλληνες;

Share