Ότι είμαι αγράμματος και δεν μπορώ να βαστήσω ταχτική σειρά 'σ ταγραφόμενα, και...τότε φωτίζεται και ο αναγνώστης.Μπαίνοντας εις αυτό το έργον καιακολουθώντας ναγράφω...........(Μακρυγιάννης)

.......να γράφω δικά μου, να γράφω δικά σας, να γράφω και ξένα. Οπιανού και νάναι πάλι εγώ θα γράφω, ακόμα και αν δε μου αρέσουν αυτά που έχετε γραμμένα, απλά γιατί αρέσουν σε σας που τα γράψατε και σε σας που τα βλέπετε, κι αν σας πικράνω μη λησμονάτε τα λόγια του George Orwell ….. εάν σημαίνει κάτι τέλος πάντων η Ελευθερία, σημαίνει το δικαίωμα του να λες στους ανθρώπους αυτά που δεν θέλουν να ακούσουν.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Τα κρίνα της Νεάπολης… και του Μυλοποτάμου!

Του Νίκου Ψιλάκη

Κάπως έτσι έρχεται κάθε χρόνο το Μεγαλοβδόμαδο.
Με τις λουλουδιασμένες αυλές να πλέκουν στεφάνια στην άνοιξη, με τα κρίνα να γίνονται άλλοτε παιγνίδι στα χέρια των παιδιών, άλλοτε σάλπιγγες στα στόματα των αγγέλων, κι άλλοτε περισσεύματα ψυχής που οδηγούνται στις εκκλησιές και στα ξωμονάστηρα.

Πλέκουν στεφάνια στον Εσταυρωμένο, απλώνουν το λευκό της αγνότητας δίπλα στα αναμμένα κεριά του πάθους και της Ανάστασης.

Τίποτα πιο απλό και πιο όμορφο από το να ακούς την καμπάνα της Μεγάλης Παναγιάς, της Πρωτοκλησιάς της Νεάπολης, και να βλέπεις σε μιαν άκρα της πλατείας μιαν αρχόντισσα φορτωμένη με κρίνα.


Κι άλλοι κρίνοι.
Αυτή τη φορά στα ορεινά του Μυλοποτάμου. Βαλμένα με τάξη σε μια γυάλινη κανάτα, ίσως για να μεταφέρουν την άνοιξη μέσα σε κάθε σπιτικό.

Το κάθε χρηστικό αντικείμενο, μια κανάτα, ένα ποτήρι, μπορεί να γίνει ανθοδοχείο.Έτσι γιατί τα λουλούδια μπορούν να κάνουν ακόμη και το πιο ταπεινό αντικείμενο να μοιάζει με πολύτιμο θεματοφύλακα της ελπίδας.

Το έχομε ανάγκη τελικά. Να μιλάμε με τη γλώσσα των λουλουδιών και των κρίνων. Ν’ ακούμε τη μουσική τους.

Έλεγε ένας ποιητής, ο Βρεττάκος, πως τα λουλούδια τον διδάσκουν. Αλήθεια είναι! Νομίζω πως διδάσκουν το θρίαμβο της ζωής που κάνει τον ετήσιο κύκλο της και επιστρέφει στεφανωμένη από το έρεβος.

Ένα τραπέζι, ένα παράθυρο, ο ήλιος που έρχεται να θυμίσει το γύρισμα του καιρού. Και μια ηλικιωμένη γυναίκα που διδάσκει κι εκείνη καθώς αφήνει τα λουλούδια να της μιλήσουν για την άνοιξη.

Φωτογραφίες και κείμενα : Νίκος Ψιλάκης
Από το περιοδικό ΥΠΕΡ | τεύχος 65 | Άνοιξη 2013|






Share
Blog Widget by LinkWithin

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΕΙΤΕ