Η συνέχεια της «αριστερής» Γαλλικής ιστορίας στην Ελλάδα

Ἡ πολιτικὴ μεταμόρφωση τοῦ Τσίπρα

Γράφει ο Δημήτρης Κιτσίκης

Τυπικὸ παράδειγμα, στὴν Γαλλία τσιπρικοῦ φαινομένου ὑπῆρξαν οἱ σοσιαλιστὲς καὶ οἱ λεγόμενοι ῥιζοσπαστικοὶ σοσιαλιστές. Ἀπὸ τὸν ΙΘ΄ αἰῶνα, ἐπέρασαν στὸν Κ΄αἰῶνα πορευόμενοι ὅλο καὶ πιὸ δεξιά, ἀλλάζοντας συνεχῶς καθίσματα στὴν Βουλὴ πρὸς τὰ ἕδρανα τοῦ κέντρου, ἀφήνοντας τὰ προηγούμενα ἀριστερὰ καθίσματα στοὺς κομμουνιστές, οἱ ὁποῖοι καὶ αὐτοὶ μὲ τὴν σειρά τους μετακινοῦντο πρὸς τὸ κέντρο τοῦ κοινοβουλίου (βλέπε τοὺς σημερινοὺς Γάλλους κομμουνιστὲς καὶ σοσιαλιστές). Εἶναι ἐντυπωσιακὸ ὅτι ὁ Σύριζα ἀκολουθεῖ μὲ τὴν σειρά του ἀκριβῶς τὸ ἴδιο σχῆμα μὲ τὸ γαλλικὸ κοινοβούλιο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὑπάρχει νόμος ποὺ ξεπερνᾷ τὴν πολιτικὴ συγκεκριμένης εὐρωπαϊκῆς χώρας καὶ διαπιστώνεται σὲ ὅλα τὰ εὐρωπαϊκὰ κοινοβούλια. Ἡ περίπτωση τοῦ Σύριζα ἠδύνατο νὰ προβλεφθῇ ἐπακριβῶς, καὶ γι’αὐτό, ἡ γνώση τοῦ μαρξισμοῦ-λενινισμοῦ ἐπέτρεψε τὴν σωστὴ ἀνάλυση τοῦ ΚΚΕ γιὰ τὴν συνεχῇ διολίσθηση τοῦ Σύριζα πρὸς τὰ ἕδρανα τοῦ κέντρου τοῦ κοινοβουλίου.
Τὸ πρῶτο ἐπίσημο κόμμα ποὺ ἐκάλυπτε ὅλην τὴν γαλλικὴ Ἐπικράτεια, συνεκροτήθη στὴν γαλλικὴ Βουλὴ τὸ 1901, ὑπὸ τὴν ὀνομασία Parti républicain, radical et radical-socialiste (Ῥεπουμπλικανικό, Ῥιζοσπαστικὸ καὶ Ῥιζοσπαστικό-σοσιαλιστικό). Μέχρι τότε ὑπῆρχαν ἁπλῶς βουλευτικὲς συσπειρώσεις καὶ τοπικὲς ἐκλογικὲς ἐπιτροπές.
Ὁ ῥιζοσπαστισμὸς ἀνάγεται στὴν ἀρχὴ τοῦ ΙΘ΄αἰῶνος καὶ σὲ ἐπαναστατικὲς προσωπικότητες ὅπως ὁ Louis Blanc (1811-1882) ποὺ πρῶτος ἐξήγγειλε τὴν κομμουνιστικὴ προοπτική «ἀπὸ τὸν καθένα σχετικὰ μὲ τὶς δυνατότητές του στὸν καθένα σχετικὰ μὲ τὶς ἀνάγκες του». Μέχρι τὸν θάνατο του θὰ κάθεται στὴν ἄκρα ἀριστερὰ τοῦ Κοινοβουλίου.
Ἕνα χρόνο πρὸ τοῦ θανάτου του περνᾷ τὴν φλόγα τὴς κοινῆς του ἰδεολογίας στὸν ῥιζοσπάστη-σοσιαλιστὴ Clemenceau(1841-1929) ποὺ παρουσιάζεται ἀκόμη ὡς ἀκροαριστερὸς καὶ πολέμιος τῶν ἀποκαλουμένων Ὀππορτουνιστῶν τοῦGambetta (1838-1882), ἀλλὰ ποὺ, ὑπὸ τὴν πίεση ἀπὸ ἀριστερὰ τῆς εἰσόδου τῶν μαρξιστῶν σοσιαλιστῶν στὴν Βουλή, θὰ συνεχίσῃ τὴν διολίσθησή του ἀπὸ τὸν ἐπαναστατισμὸ στὸν μεταρρυθμισμό, γινόμενος πρωθυπουργός, ἀπὸ τὸ 1906 στὸ 1909 καὶ ἰδίως στὸ τέλος τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ἀπὸ τὸ 1917 στὸ 1920.
Ὡς Γάλλος Τσίπρας καὶ ὡς πρωθυπουργὸς τοῦ πολέμου πλέον, ἡ οἰκογένεια Κλεμανσὼ εἰσέρχεται στὴν γαλλικὴ πολεμικὴ βιομηχανία σὲ συνεργασία μὲ τὸν Ἕλληνα μεγαλέμπορο ὅπλων, τὸν Ζαχάρωφ. Ἔτσι, ὁ ἀδελφός του, ὁ Paul Clemenceau, γίνεται διευθυντὴς τῆς Societé centrale de Dynamite (Κεντρικὴ Ἑταιρεία Δυναμίτηδος), τὴν μεγαλύτερη ἑταιρεία παραγωγῆς πολεμικῶν ἐκρηκτικῶν τῆς Γαλλίας, ὥς καὶ διαχειριστὴς τῆς Société pour la Fabrication des Munitionsd’Artillerie (Ἑταιρεία γιὰ τὴν Κατασκευὴ Πυρομαχικῶν Πυροβολικοῦ). Ὁ υἱός του, ὁ Michel Clemenceau, γίνεται συνδιευθυντὴς τῆς Vickers Francaise, παράρτημα τῆς πολεμικῆς βιομηχανίας τοῦ Ζαχάρωφ, Vickers. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ σκλήρη θέση τοῦ Κλεμανσὼ στὸ Συνέδριο τῆς Εἰρήνης τοῦ 1919 στὸ Παρίσι, ἀπαιτῶντας ἀπὸ τοὺς ἡττημένους Γερμανοὺς νὰ πληρώσουν ὑπέρογκα ποσά, μέσῳ τοῦ «μνημονίου» τῆς Συνθήκης τῶν Βερσαλλιῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τῆς ἀνόδου τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ στὴν Γερμανία, ὅπως συμβαίνει σήμερα στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ἰσχυροποίηση τοῦ φασιστικοῦ ῥεύματος.
Μετὰ τὸν Κλεμανσώ, τὴν σκυτάλη τὴν ἐπῆρε ὁ Aristide Briand (1862-1932) , ὁ ὁποῖος προήρχετο ἀπὸ τὴν μαρξιστικὴ ἄκρα ἀριστερὰ τοῦ σοσιαλισμοῦ, καὶ τοῦ βιαίου ἐπαναστατισμοῦ τοῦ ἐπαναστατικοῦ συνδικαλισμοῦ, ἐκλεγόμενος σοσιαλιστὴς βουλευτὴς τὸ 1902. Μέχρι τὸ 1904 ὑπῆρξε γενικὸς γραμματεὺς τοῦ μαρξιστικοῦ γαλλικοῦ Σοσιαλιστικοῦ Κόμματος. Τὸ 1906, γιὰ πρώτη φορὰ εἰσῆλθε σὲ κυβέρνηση τῶν Ῥιζοσπαστῶν-Σοσιαλιστῶν (βλ. σήμερα τὸν Σύριζα) κατηγορούμενος γιὰ προδοσία ἀπὸ τὸ Σοσιαλιστικὸ Κόμμα (βλέπε σήμερα τὸν ΛΑΕ τοῦ Λαφαζάνη-Κωνσταντοπούλου) καὶ ἔκτοτε μέχρι τὸν θάνατό του ὑπουργοποιεῖτο καὶ πρωθυπουργοποιεῖτο συνεχῶς (πιθανὴ προοπτικὴ καὶ γιὰ τὸν Τσίπρα), διολισθαίνοντας ὅλο καὶ περισσότερο πρὸς τὸ κέντρο τοῦ κοινοβουλίου. Ἔκτοτε συνεδέθη πολιτικὰ μὲ τὸν Κλεμανσώ καὶ ἐγένετο τὸ ὑπέρτατο σύμβολο τοῦ πολιτικάντη μὲ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ «προδότη» καὶ τῆς «τσούλας» τῆς πολιτικῆς.
Ἀπὸ τὰ παραπάνω παραδείγματα καθίσταται σαφὲς ὅτι τὸ κοινοβούλιο εἶναι μία μηχανὴ ἐξαγορᾶς συνειδήσεων καὶ διαφθορᾶς ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸ φιλελεύθερο καπιταλιστικὸ ἀστικὸ καθεστὼς γιὰ νὰ διαιωνίσῃ τὴν ἐξουσία του, μὲ μηχανισμὸ ἐλευθέρων μὲν ἐκλογῶν ἀλλὰ ὀργανωμένων μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε ποτὲ νὰ μὴν χάνῃ τὸ ἀστικὸ καθεστώς, μηχανισμὸ ποὺ περνᾷ στὸν λαὸ ὡς δημοκρατία.

πηγη

Share