Οι Γερμανοί χρωστάνε τον πολιτισμό τους σε μια Ελληνίδα τη γνωρίζεται;;;

Θεοφανώ, η Ελληνίδα στην οποία οι Γερμανοί οφείλουν μεγάλο μέρος του πολιτισμού τους!!

Με αφορμή τις συζητήσεις που γίνονται περί γερμανικού προτεκτοράτου τελευταία, για διορισμό «κομισάριου» που θα κυβερνά την Ελλάδα, μου ήρθε στο μυαλό ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό ιστορικό επεισόδιο των ελληνογερμανικών σχέσεων. Τέτοιου είδους ιστορικές αναφορές δεν συνηθίζεται να γίνονται γιατί δεν είναι «πολιτικά ορθό» να έχουμε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας…
Εννοείται πως και αυτοί που μας κυβερνούν δεν εμπνέονται από τέτοιες ιδέες και ανέχονται τα πάντα από τον πολιτικοοικονομικό υπόκοσμο της Δύσης σε βάρος της πατρίδας μας.Επίσεις η ετικέτα του πολυπολιτισμικού που πολλοί φοράνε με καμάρι δεν το επιτρέπει!
Να κάνουμε μια παρένθεση εδώ και να πούμε πως οι Δυτικοί της εποχής, ουσιαστικά πελεκυφόροι βάρβαροι με υποτυπώδη πολιτισμό, ζούσαν σφάζοντες και σφαζόμενοι, έβλεπαν με φθόνο το Βυζάντιο. Τους αρχηγούς των βαρβάρων της Δύσης ενοχλούσε, ανάμε σα σε άλλα, το γεγονός ότι ο Βυζαντινός Αυτοκράτωρ στην Ελληνική Ανατολή, ήταν η αυθεντική και αδιάκοπη συνέχεια των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων στους οποίους οι ίδιοι πάσχιζαν να μοιάσουν και να τους μιμηθούν. Παρακαλούσαν λοιπόν τον Πάπα να τους δώσει κανένα τίτλο για να έχουν και κάποια νομιμοποίηση στα μάτια των υπηκόων τους.

Αλλά ας πάμε στο θέμα: Τον καιρό που βασίλευε ο Αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς (963 – 969), ο οποίος μη ξεχνάμε ελευθέρωσε την Κρήτη από τους Άραβες- και είχε το προσωνύμιο «pallida mors saracenorum», δηλαδή «ο χλωμός θάνατος των Σαρακηνών» -ήρθε στην Κωνσταντινούπολη απεσταλμένος από τον Γερμανό ηγεμόνα της εποχής Όθωνα (otto der grosse 962- 973) ένας επίσκοπος για να ζητήσει από τον Αυτοκράτορα την Βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοφανώ για σύζυγο του γιού του, Όθωνος Β’.
Πολύ ωραία παραθέτει τα γεγονότα ο Γάλλος ιστορικός Γουσταύος Σλουμπερζέ:
«Ήρθε λοιπόν ο απεσταλμένος στην Κωνσταντινούπολη, είδε τον Αυτοκράτορα και του είπε: «Ο Αυτοκράτωρ της Γερμανίας Όθων, θέλει την πριγκίπισσα Θεοφανώ για σύζυγο του γιού του…». Ο Νικηφόρος Φωκάς τον διέκοψε στα λατινικά: «incredible audito», δηλαδή απίστευτο που το ακούω! Και μετά συνέχισε στα ελληνικά. «Αυτοκράτωρ είμαι μόνο εγώ. Ο Όθων είναι αρχηγός βαρβάρων…» Και έριξε στη φυλακή τον επίσκοπο.
Μετά από καιρό, ο διάδοχος του Νικηφόρου, ο Ιωάννης Τσιμισκής για πολιτικούς λόγους συνήνεσε στο γάμο… Την 16χρονη Θεοφανώ ακολουθεί στη νέα της πατρίδα πολυπληθής συνοδεία, την οποία αποτελούν άνθρωποι της Εκκλησίας, των Γραμμάτων και των Τεχνών, Άρχοντες και αυλικοί. Μαζί της πήρε και λείψανα Αγίων, για ευλογία στη νέα της ζωή. Μεταξύ αυτών ήταν και λείψανα του Αγ. Παντελεήμονος. Έτσι συνέβαλε στο κτίσιμο της εκκλησίας προς τιμήν του Ιαματικού Αγίου στην Κολωνία. Μαζί της επίσης την συνόδευσαν ποδηματοποιοί, ράπτες, χρυσοχόοι, οικοδόμοι, ζωγράφοι, νομικοί, γιατροί κ.τ.λ., δηλαδή η τεχνολογία και ο πολιτισμός της εποχής, οι οποίοι
εγκαταστάθηκαν στα ανάκτορα που έκτισε στη Θεοφανώ (δημιουργός του ονομαζόμενου «Γοτθικού ρυθμού», που είναι βυζαντινός περισσότερο μυτερός, για να γλυστρούν τα χιόνια) και τους οποίους παρακολουθούσαν και εδιδάσκοντο οι Γερμανοί.
Ο γάμος και η στέψη της Θεοφανούς ως αυτοκράτειρας πραγματοποιήθηκαν στις 12 Απριλίου 972, στη Ρώμη, στο Ναό του Αγίου Πέτρου, από τον Πάπα Ιωάννη ΙΓ΄. 

Οι Γερμανοί εντυπωσιάσθηκαν από την Θεοφανώ. Παρά το νεαρό της ηλικίας της είχε μόρφωση, καλλιέργεια, αγαθότητα και λεπτή κι ευγενική ανατροφή. Έτσι κέρδισε γρήγορα τον θαυμασμό και την εκτίμηση των υπηκόων της. Μάλιστα μετέφερε και εισήγαγε στη γερμανική αυλή την λεπτεπίλεπτη εθιμοτυπία και την πολυτέλεια του Βυζαντίου, κι επίσης έθεσε τις βάσεις της μελέτης των Ελληνικών Γραμμάτων.

Η Θεοφανώ, ωραιοτάτη και πολύ μορφωμένη, διαπαιδαγώγησε το γιο της Όθωνα Γ’ τόσο ώστε απεκλήθη «θαύμα του κόσμου» (mirabilia mundi).
Από το γάμο Θεοφανούς – Όθωνος Β’ εγεννήθη ο Όθων Γ’, ο οποίος λόγω θανάτου του πατέρα του ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία 3 ετών μόλις, με Αντιβασίλισσα τη μητέρα του, που ουσιαστικά κυβέρνησε τη Γερμανία (972 – 983), την οποία και εκπολίτισε, όπως παραδέχεται ο Γερμανός ιστορικός Φ. Σλόσσερ.»

Share