Ότι είμαι αγράμματος και δεν μπορώ να βαστήσω ταχτική σειρά 'σ ταγραφόμενα, και...τότε φωτίζεται και ο αναγνώστης.Μπαίνοντας εις αυτό το έργον καιακολουθώντας ναγράφω...........(Μακρυγιάννης).......να γράφω δικά μου, να γράφω δικά σας, να γράφω και ξένα. Οπιανού και νάναι πάλι εγώ θα γράφω, ακόμα και αν δε μου αρέσουν αυτά που έχετε γραμμένα, απλά γιατί αρέσουν σε σας που τα γράψατε και σε σας που τα βλέπετε, κι αν σας πικράνω μη λησμονάτε τα λόγια του George Orwell ….. εάν σημαίνει κάτι τέλος πάντων η Ελευθερία, σημαίνει το δικαίωμα του να λες στους ανθρώπους αυτά που δεν θέλουν να ακούσουν.
Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013
Η Αθήνα κάποτε, ένα νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο..........................
Η Αθήνα με τα περίπου πέντε εκατομμύρια κατοίκους και το ατελείωτο τσιμέντο που όλοι γνωρίζουμε δεν ήταν πάντα έτσι. Μερικές δεκαετίες νωρίτερα η εικόνα ήταν τελείως διαφορετική.Πιο ανθρώπινη πιο ζεστή. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για ένα μεγάλο χωριό με πολλά μικρά χωριουδάκια (γειτονιές) στα σπλάχνα του.
Ας ταξιδέψουμε νοσταλγικά με όχημα φωτογραφίες εκείνων των ημερών :
Θησείο
Κολέγιο Αθηνών, Ψυχικό
Γαλάτσι, το 1920
Οδός Πατριάρχου Ιωακείμ, Κολωνάκι
Πλατεία Κάνιγγος
Οδός Αθηνάς
Ψυχικό – Πεντέλη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΕΙΤΕ