ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΝΑΡΤΖΙΔΗΣ - Προσευχή για τις Καινούργιες Πατρίδες

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΝΑΡΤΖΙΔΗΣ.... Είχα υποσχεθεί ένα απόσπασμα , Αυτούς τους καιρούς, αυτό περισσότερο ταιριάζει...

Δέκα χρόνια και γύρισε ο κόσμος ανάποδα… Τι να γίνει, θα μάθουμε… θα τα βολέψουμε… ας κάνουμε κι αλλιώς... Μουρμούρισε ο Μιχάλης.
Ο άλλος αναστέναξε, δεν είπε τίποτα. 
-Αναστάση… 
-Λέγε.
-Έχω βολέψει ένα καλό ρακί… 
-Που το βρήκες βρε αθεόφοβε;
-Ε, καλά τώρα… 
-Ξεροσφύρι… τι να βολέψουμε…
-Έχω μισό γοργόνι1 στην κατσαρόλα… με λάχανο τουρσί και τσούτσκες!.. έτοιμο είναι, περιμένει.
-Μπρε απατεώνα!.. και το άλλο μισό;
-Με πήρε μάτι ένας βλάχος απ τα Τρίκαλα κι αναγκάστηκα να το μοιραστώ…
-Α, μπρε Ρωμιέ, αιώνιε, δε θα πεθάνεις ποτέ!.. έκραξε ο Αναστάσης. 
Έξω απ τη σκηνή έπεσαν πάνω στον Περικλή, ένα Μικρασιάτη λοχία, καλό παιδί, τον ήξεραν. Τον φώναξαν κι αυτόν, να δοκιμάσει θρακιώτικο μεζέ, «έχει και για σένα, έλα…», είπαν. Ο Μιχάλης μοίρασε το φαΐ που μοσχομύρισε κι έριξε ρακί στα ρακοπότηρα. Τσούγκρισαν. 
-Υγεία!..
-Αυτό σίγουρα, αλλά να κάνουμε και καμμιά ευχή ακόμα… Τον κοίταξαν ερωτηματικά τον Αναστάση.
-… μια ευχή για τις καινούργιες πατρίδες που πηγαίνουμε… συνέχισε.
-Γι αυτές θέλει προσευχή! είπε ο Περικλής.
-Προσευχή;.. απόρησε ο Μιχάλης. 
-Προσευχή να κάνουμε… Προσευχή για τις καινούργιες πατρίδες!.. να είναι τυχερές, να μη τις κουμαντάρουν ανίκανοι κι ανάξιοι!.. μη τις χάσουμε κι αυτές!
-Αμήν!.. έτσι κι αλλιώς εμείς δε θα χαθούμε…

Ογδόντα πέντε χρόνια μετά…  
Μπορεί να μοιάζει πως έπιασαν τόπο οι προσευχές, αν τις έκαναν ποτέ εκείνοι οι τρεις άντρες, μετά που τσούγκρισαν τα ποτήρια τους, ή μετά που απόφαγαν κι έμεινε ο καθένας μοναχός του… Μπορεί και να μην τις έκαναν και καθόλου, ποιος ξέρει… Εμένα πάντως μου φαίνεται μερικές φορές, πως είτε δεν την έκαναν ποτέ την προσευχή, είτε δεν έπιασε. Καλά, αφού εδώ είναι οι καινούργιες πατρίδες, στη θέση τους… δε χάθηκαν!.. θα πει κανείς… Εδώ είναι θα πω κι εγώ, καινούργιας πατρίδας γέννημα είμαι, αλλά πατρίδες είναι κι οι άνθρωποι που ξέρουν τις ρίζες τους, που ξέρουν πως πορεύτηκαν οι πρόγονοί τους, δεν είναι μόνο οι τόποι… και φοβάμαι πως οι άνθρωποι πήραν να χάνονται… 
Σκέφτομαι καμμιά φορά τους παλιοελλαδίτες, έτσι που άκουγα μικρός να τους λένε στον τόπο μου· έχουν τα χωριά τους, ας είναι και κάμποσα ρημαγμένα απ την εγκατάλειψη, μια γιαγιά μπορεί να στέκεται εκεί να πει μια ιστορία, αλλά άμα λείψει κι αυτή, κάποιο μνήμα θα φανεί μέσα απ χορτάρια. Εκεί είναι η συνέχεια, όποιος νοιάζεται τη βρίσκει. 
Για μας όμως τους άλλους είναι αλλιώς. Οι παλιές πατρίδες δεν χάθηκαν απ τους ξεριζωμούς, γιατί οι πατρίδες εκτός από τόποι, είναι κι οι άνθρωποί τους κι η ιστορία τους· κι οι άνθρωποι εκείνοι, παππούδες και προπαππούδες, τις έσερναν τις παλιές πατρίδες μέσα τους, αυτοί ήταν η συνέχεια· από κει και πέρα μέλλει σε μας που ερχόμαστε μετά, να μη τη χάσουμε τη συνέχεια, κι αυτό είναι το δύσκολο, γιατί εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια των προσφύγων, δεν έχουμε τίποτα να μας θυμίσει τη ρίζα μας, οι τάφοι των παλιών είναι αλλού, σε χωριά που τώρα πιά δε μιλάν τη λαλιά μας… 

Σας Ευχαριστώ
Αναστασία Μαργαρίτη

Share