Μένουμε ή φεύγουμε από τη χώρα;

Του Δημήτρη Κουρέτα

Μένουμε Ελλάδα ή φεύγουμε; Τι θα έπρεπε να συμβουλεύσω έναν φοιτητή που θα ζητούσε την γνώμη μου;

Αυτό για να απαντηθεί θα πρέπει να πάμε σε χώρες που πέρασαν τα ίδια με μας. Η Νέα Ζηλανδία είναι μια από αυτές, με παρόμοια δομή σε εδαφικό και κλιματικό επίπεδο. Όπως επίσης και οικονομικό, με δομικές ομοιότητες με την Ελλάδα. Ειδικά την περίοδο που πέρασε παρόμοια κρίση με μας, πριν 30 χρόνια, όταν η Αγγλία μπήκε στην Ε.Ε., και σταμάτησε να είναι ο σχεδόν αποκλειστικός πελάτης της κτηνοτροφικής παραγωγής της.

Μέσα σε μια δεκαετία, η Νέα Ζηλανδία κατόρθωσε να έχει το χαμηλότερο ποσοστό στήριξης των αγροτών της στις χώρες του ΟΟΣΑ (1% επί του συνόλου της αξίας της αγροτικής παραγωγής), όταν ο μέσος όρος τους είναι 18%, με πρώτη την Νορβηγία (61%), Ε.Ε.-27 20% και ΗΠΑ 7% (Χύμης, 2013). Θεωρείται από τον ΟΟΣΑ η χώρα με, πρακτικά, μηδενικές στρεβλώσεις στην αγορά γάλακτος στην οποία αν και συμμετέχει με μόνο το 2% της παγκόσμιας παραγωγής, κατέχει το 20% των παγκόσμιων εξαγωγών (Καρανικόλας, 2005).Η Νέα Ζηλανδία έχει διπλάσια έκταση από μας και τον μισό πληθυσμό. Και παρόμοια όπως είπαμε εδαφολογική σύσταση. Όμως, ενώ παράγει προϊόντα πρωτογενούς παράγωγης αξίας 7 δισ. ευρώ, εξάγει τρόφιμα μεταποιημένα από αυτά άξιας 23 δισ. ευρώ.

Η Ελλάδα εν τω μεταξύ, με αξία πρωτογενούς παραγωγής περίπου 10 δισ. ευρώ, εξάγει τρόφιμα αξίας 5 δισ. ευρώ. Ενώ θα μπορούσε με έναν καλό σχεδιασμό να εξάγει τρόφιμα άξιας 10 δισ. ευρώ εύκολα. Αυτό θα έδινε γρήγορα 50.000 θέσεις εργασίας και αύξηση στο ΑΕΠ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Νέα Ζηλανδία το μεγαλύτερο ποσοστό (άνω του 95%) της παραγωγής γάλακτος έχει οργανωθεί από μία εταιρεία-συνεταιρισμό την Fonterra. Στην εταιρεία αυτή είναι μέλη σχεδόν όλοι από τους περίπου 11.000 γαλακτοπαραγωγούς της χώρας και η εταιρεία ανήκει σε αυτούς. Ο ετήσιος τζίρος της Fonterra αγγίζει, αν δεν ξεπερνά, το 10% του ΑΕΠ της χώρας! Ένας αγροτικός συνεταιρισμός δηλαδή παράγει το 1/10 του ακαθαρίστου προϊόντος. Σε απόλυτα ποσά, ο τζίρος ανήλθε το 2012 στα 15,7 δισ. δολάρια πίσω μόνο από τον παγκόσμιο γίγαντα Nestlé ($25,9 δισ.), την Danone ($19,5 δισ.) και την Lactalis ($18,8 δισ.).

Για φανταστείτε όλο το παραγόμενο ελαιόλαδο στην χώρα μας, οργανωμένο από το χωράφι στο ράφι ως τρόφιμο, φάρμακο, καλλυντικό ή οτιδήποτε άλλο, για εκατομμύρια καταναλωτές ανά τον κόσμο, οργανωμένο από μία εταιρεία-συνεταιρισμό που να ανήκει στους χιλιάδες ελαιοπαραγωγούς μέλη της. Έτσι η πρωτογενής παραγωγή του ελαιόλαδου (και κάθε αγροτικού προϊόντος) από μια αρχική αξία χωραφιού θα μπορούσε να φθάσει, σαν τελικό προϊόν, συνολικής αξίας αρκετών δισ. (Χύμης, 2013).Η παραγωγή βαμβακιού στη χώρα μας φέρνει περίπου 350 εκατ. ευρώ από εξαγωγή. Επειδή έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα νηματουργεία στη χώρα, το βαμβάκι μας εξάγεται κυρίως στην Τουρκία, η οποία το κάνει νήμα και μας το πουλάει για 1 δισ. ευρώ. Αν γίνει ρούχο θα αξίζει 3-4 δισ. ευρώ. Έτσι τα ρούχα του Ελληνικού Στρατού ράβονται στα Άδανα.

Η απάντηση λοιπόν σε κάποιον που θέλει να φύγει από την Ελλάδα, είναι σαφώς όχι. Με την προϋπόθεση όμως να δοθούν οι κατευθύνσεις από ανθρώπους που γνωρίζουν τα προβλήματα για να προχωρήσει ο τόπος. Αλλιώς ας φύγουν όλοι. Θα μείνουν οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί. Επειδή όμως και έξω τα πράγματα δεν είναι εύκολα, υπάρχει και άλλη λύση, δεδομένου πως ένας τελειόφοιτος κάποιου ελληνικού πανεπιστημίου δεν μπορεί να περιμένει μόνο από τους άλλους. Και ειδικά από αυτούς που συνήθισαν να διογκώνουν το κράτος και να σκοτώνουν κάθε νέα προσπάθεια.

Αν θέλει λοιπόν να μη χάσει τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα αυτής της χώρας, θα πρέπει να παλέψει ο ίδιος για να αλλάξει τις συνθήκες της αγοράς! Να σκεφτεί, να σχεδιάσει, να οργανώσει ομάδες και να κινητοποιήσει κι άλλους που θα ζυγίσουν τις καταστάσεις για να οργανώσουν το μέλλον τους.

Τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι, πρέπει να βασίζονται στην ευθύνη της επιλογής και όχι μόνο στην επιθυμία της απόδρασης μπροστά στο αδιέξοδο που οι άλλοι έστησαν χωρίς εσένα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που κρύβει «χρυσό» για όποιον το ανακαλύψει. Φτάνει οι νέοι άνθρωποι να στήσουν το «ορυχείο» και να βάλουν μπρος την εξόρυξη. Συνεχίζουν να αποτελούν τη μόνη ελπίδα για το μέλλον μας…

Συνεχίζεται......... »

Ἅγιος Βασίλης ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρεία…

Από το αναγνωστικό  Ε΄ δημοτικού
Γ. Καλαματιανού, Θ. Γιαννόπουλου, Δ. Δούκα, Δ. Δεληπέτρου, Ν. Κοντόπουλου, Δ. Κοντογιάννη, Α. Ταμπακόπουλου, Γ. Ξενόπουλου, Α. Κουρτίδη, Γ. Κονιδάρη, Π. Νιρβανά, Δ. Ζήση του 1966

– Ἅγιος Βασίλης ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρεία….....

῞Ολη ἡ Γειτονιὰ ἀντηχοῦσε ἀπ’ τὰ χαρμόσυνα κάλαντα, ποὺ τραγουδοῦσαν τὰ παιδάκια τὴν παραμονὴ τῆς πρωτοχρονιᾶς.
Καὶ τὸ βράδυ, μαζεμένη γύρω στὸ τζάκι ἡ οἱκογένεια τοῦ παπα – Θύμιου, καμάρωνε τὰ δῶρα, ποὺ χάρισε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, καὶ περίμενε τὴν ὥρα τῆς βασιλόπιτας.
῾Ο Γιῶργος, μαθητὴς τῆς πέμπτης τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, ἐπάνω κάτω ἕντεκα χρονῶ, κρατοῦσε στὰ χέρια του ἕνα χρυσοδεμένο βιβλίο καὶ τὸ στριφογύριζε ἀπ’ ὅλες τὶς μεριὲς καὶ ξεφύλλιζε τὶς εἰκόνες του. Καὶ ἡ Μαρία, ἕνα χρόνο μικρότερη, κρατοῦσε καὶ χάιδευε καὶ καμάρωνε μιὰ πανώρια κούκλα.
Καὶ πάλι ἀντήχησαν στὴ γειτονιὰ οἱ χαρούμενες φωνὲς τῶν παιδιῶν

– Ἅγιος Βασίλης ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρεία.

– Ποῦ εἶναι ἡ Καισαρεία, μπαμπά; ρώτησε ἡ Μαρία.

– Εἶναι πέρα στὴν Ἀνατολή, παιδί μου. Μὰ τὴ λένε Καισάρεια καὶ ὄχι Καισαρεία.

– Καὶ γιατί τὰ παιδιὰ τὴ λένε ἔτσι;

– Γιατὶ ἔτσι ταιριάζει καλύτερα στὸ τραγούδι τους. Μήπως θέλετε νὰ σᾶς πῶ τὴν ἱστορία τοῦ Ἁι – Βασίλη; ῎Ετσι θὰ περάση καὶ ἡ ὥρα, ὅσο νὰ κόψωμε τὴ βασιλόπιτα.

Χαρούμενα τὰ παιδιὰ τριγύρισαν τὸν παπα – Θύμιο. ῾Η παπαδιὰ ἔριξε κι ἄλλα ξύλα στὴ φωτιά, ἔδωσε σ’ ὅλους ἀπὸ ἕναν κουραμπιὲ κι ὁ παπὰς ἄρχισε τὴν ἱστορία.

– ῞Οπως σᾶς εἶπα καὶ πρωτύτερα, ἡ Καισάρεια εἶναι βαθιὰ στὴν Ἀνατολή, σὲ μιὰ χώρα ποὺ τὴ λένε Καππαδοκία.
᾽Εκεῖ γεννήθηκε ὁ Ἁι – Βασίλης τριακόσια τριάντα χρόνια ὕστερ’ ἀπ’ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ γονεῖς του, ὅπως οἱ περισσότεροι πατριῶτες του, ἦταν εἰδωλολάτρες.
῾Η μητέρα του, ἡ ᾽Εμμέλεια, ἦταν μιὰ σπάνια γυναίκα κι ἔδωσε στὸ παιδί της πολὺ καλὴ ἀνατροφή. Πόσα χρωστοῦμε ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ στὴν καλὴ αὐτὴ μητέρα!
Ὅταν μεγάλωσε ὁ Βασίλειος, πῆγε στὴν Ἀθήνα νὰ σπουδάση κι ἐκεῖ γνωρίστηκε μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο. ῎Εγινε στὴν ἀρχὴ δικηγόρος. Στὴν πατρίδα του ἦταν καὶ δάσκαλος μερικὰ χρόνια. Ἀλλὰ οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο ἐπάγγελμα τοῦ γέμιζε τὴν ψυχή.
Μὲ τὸ δυνατό του μυαλὸ εἶδε, πὼς ἡ νέα θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ἦταν καλύτερη ἀπ’ τὴν παλιά. ῎Εβλεπε κάθε μέρα νὰ κυνηγοῦν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ τοὺς βασανίζουν. Ὁ αὐτοκράτορας ἦταν κι αὐτὸς εἰδωλολάτρης καὶ δὲν ἤθελε να πληθαίνουν οἱ Χριστιανοί.
῾Η ψυχὴ τοῦ Βασιλείου δὲ μποροῦσε νὰ ὑποφέρη τὶς ἀδικίες αὐτές. Σὲ ἡλικία 27 χρονῶν ἔγινε Χριστιανός, μοίρασε ὅλη τὴν περιουσία του στοὺς φτωχοὺς καὶ ξεκίνησε νὰ γυρίση κι ἄλλους τόπους, νὰ γνωρίση κι ἄλλους Χριστιανούς, ν’ ἀγωνιστῆ κι αὐτὸς γιὰ τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ.
Θέλοντας νὰ ἰδῆ μὲ τὰ μάτια του τὰ μέρη, ποὺ γεννήθηκε κι ἔζησε ὁ Χριστός, ταξίδεψε στὴν Αἴγυπτο, τὴν Παλαιστίνη, τὴ Συρία, τὴ Μεσοποταμία. Στὴν Αἴγυπτο γνώρισε καὶ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο.

Βλέπω στὰ μάτια σας, παιδιά μου, ν’ ἀναγαλλιάζη ἡ ψυχή σας ἀκούοντας τὰ ταξίδια αὐτά, σὰ νὰ τὰ ζηλεύετε. Μὰ λέτε, πὼς ἦταν εὐχάριστα τὰ ταξίδια αὐτά; ᾽Εκεῖνον τὸν καιρὸ οὔτε σιδηρόδρομοι ὑπῆρχαν, οὔτε ἀτμόπλοια, οὔτε αὐτοκίνητα. Μὴν ξεχνᾶτε, πὼς οὔτε χρήματα εἶχε πιὰ ὁ Βασίλειος.
Μὴν ξεχνᾶτε καὶ πόσο κυνηγούσανε παντοῦ τοὺς Χριστιανούς καὶ, θὰ καταλάβετε πόσο βασανισμένο ἦταν αὐτὸ τὸ μεγάλο ταξίδι τοῦ Βασιλείου.
Σ’ ἕνα ἄλλο του ταξίδι στὸν Πόντο, ποὺ εἶχε κι ἕνα πατρικό του κτῆμα, ἀποφάσισε νὰ ζήση κάμποσον καιρὸ στὴν ἐρημιά, μόνος του σὰν καλόγερος. Διάλεξε μιὰ τοποθεσία ἥσυχη· καὶ τερπνὴ κι ἀφοσιώθηκε στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ.

Ἀκοῦστε, πῶς περιγράφει ὁ ἴδιος σ’ ἕνα γράμμα στὸ φίλο του Γρηγόριο, τὸν τόπο ποὺ διάλεξε νὰ ζήση:

– «Ἀφοῦ ἀπελπίστηκα πιὰ ὅτι θὰ μ’ ἀκολουθήσης, ζήτησα καταφύγιο ἐδῶ, στὸν Πόντο. Καὶ ὁ Θεὸς μ’ ὁδήγησε σ’ ἕναν τόπο, ποὺ μ’ εὐχαριστεῖ πάρα πολύ.
Θυμᾶσαι καμιὰ φορά, ποὺ παίζοντας πλάθαμε μὲ τὴ φαντασία μας ὄμορφες τοποθεσίες; Τέτοιο εἶναι καὶ τὸ μέρος ποὺ ζῶ σήμερα. Εἶναι ἕνα ψηλὸ βουνὸ σκεπασμένο ἀπὸ πυκνὸ δάσος. ᾽Εδῶ κι ἐκεῖ τρέχουν κρύα καὶ κατακάθαρα νερά.
Στὰ πόδια τοῦ βουνοῦ εἶναι μιὰ πεδιάδα, ποὺ ποτίζεται ἄφθονα ἀπὸ τὰ νερὰ αὐτά. Στὴν πεδιάδα αὐτὴ μόνα τους ἔχουν φυτρώσει ὅλων τῶν λογιῶν τὰ δέντρα καὶ τόσο πυκνά, ποὺ καμιὰ φορὰ δυσκολεύεται κανένας νὰ περάση.
Μπροστὰ στὴν τοποθεσία αὐτὴ δὲν εἶναι τίποτε τὸ νησὶ τῆς Καλυψῶς, ποὺ τόσο θαύμασε τὴν ὀμορφιά του ὁ ῞Ομηρος».

Πολλοὶ φίλοι του πηγαίνανε νὰ τὸν ἰδοῦν στὴν ἐρημικὴ ζωή του· πῆγε κι ὁ Γρηγόριος, μὰ πολὺ λίγο ἔμεινε μαζί του, γιατὶ δὲν τοῦ ἄρεσε ἡ ζωὴ τῆς ἐρημιᾶς.
Ἁλλὰ κι ὁ Βασίλειος ἀναγκάστηκε ν’ ἀφήση τὴ μοναχικὴ ζωή· Οἱ διωγμοὶ τῶν Χριστιανῶν ἐξακολουθοῦσαν ἀγριότεροι καὶ ἡ ἐξάπλωση τῆς νέας θρησκείας τοῦ Χριστοῦ κινδύνευε νὰ σταματήση· ῾Ο αὐτοκράτορας ᾽Ιουλιανὸς προστάτευε μὲ φανατισμὸ τὴν εἰδωλολατρεία.

Γύρισε στὴν πατρίδα του ὁ Βασίλειος καὶ χειροτονήθηκε παπάς, τὸν ἴδιο σχεδὸν καιρὸ μὲ τὸ Γρηγόριο. Μὲ τὴ ρητορική του δύναμη ἔδωσε θάρρος στοὺς κατατρεγμένους Χριστιανοὺς καὶ μὲ τὴν ἁπλὴ καὶ φιλάνθρωπη ζωή του ἔδωσε τὸ καλύτερο παράδειγμα τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ. Καὶ ὅταν ἕνας μεγάλος λιμὸς ξαπλώθηκε σ’ ὅλη τὴν Καππαδοκία καὶ τὸν Πόντο, ὁ Βασίλειος τρέχοντας παντοῦ, μάζευε βοηθήματα ἀπὸ τοὺς πλούσιους καὶ μοίραζε στοὺς φτωχοὺς καὶ παρηγοροῦσε τοὺς δυστυχισμένους, θυσιάζοντας καὶ τὴ λίγη περιουσία, ποὺ τοῦ εἶχε ἀπομείνει.

Σὲ ἡλικία σαράντα χρονῶν, ὁ Βασίλειος ἔγινε ᾽Επίσκοπος Καππαδοκίας κι ἔμεινε πάντα ὁ πατέρας τοῦ λαοῦ κι ὁ φίλος τῶν δυστυχισμένων. Φορώντας πάντα τὸ ἴδιο ράσο καὶ τρώγοντας μόνο ψωμὶ καὶ χόρτα, ἐξοικονομοῦσε ὅ,τι χρειαζόταν γιὰ τοὺς φτωχοὺς κι ἔχτισε στὴν Καισάρεια μεγάλο νοσοκομεῖο καὶ πτωχοκομεῖο. Κι ἔτσι ὅλος ὁ βίος του ἦταν ἕνα πολύτιμο στήριγμα τῆς χριστιανοσύνης.

Ὁ νέος αὐτοκράτορας Οὐάλης – ἐχθρὸς κι αὐτὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔστειλε στὴν Καισάρεια ἕναν ἀξιωματικό, τὸ Μόδεστο, γιὰ νὰ φοβίση τὸ Βασίλειο καὶ νὰ τὸν ἀναγκάση νὰ πάψη τὸ κήρυγμά του καὶ τὶς φιλανθρωπίες του.

Ἀτάραχος ἔμεινε ὁ Βασίλειος στὶς φοβέρες τοῦ ἀξιωματικοῦ.

– Πῶς, τοῦ λέει αὐτός, δὲ φοβᾶσαι τὴ δύναμή μου;

– Καὶ γιατί νὰ τὴ φοβηθῶ ; ἀπάντησε ὁ Βασίλειος. Τί μπορεῖς νὰ μοῦ κάμης;

– Τί μπορῶ νὰ σοῦ κάμω; ῞Ολα εἶναι στὴν ἐξουσία μου. Μπορῶ νὰ δημέψω τὴν περιουσία σου, μπορῶ νὰ σ’ ἐξορίσω, μπορῶ νὰ σὲ βασανίσω, μπορῶ ἀκόμη καὶ νὰ σὲ θανατώσω.

– Μὲ τίποτε ἄλλο νὰ μὲ φοβερίσης, γιατὶ αὐτὰ δὲν τὰ φοβοῦμαι. Τὴ δήμευση δὲν τὴ φοβοῦμαι, Γιατὶ δὲν ἔχω τίποτε ἄλλο ἀπὸ δυὸ τριμμένα ράσα καὶ λίγα βιβλία. Τὴν ἐξορία δὲν τὴ φοβοῦμαι, γιατὶ ὅλη τὴ γῆ τὴ θεωρῶ πατρίδα μου. Τὰ βάσανα δὲν τὰ φοβοῦμαι, γιατὶ τὸ σῶμα μου εἶναι τόσο ἀδύνατο, ὥστε θὰ νεκρωθῆ, πρὶν προφτάσης νὰ τὸ βασανίσης. Καὶ τέλος, δὲ φοβοῦμαι τὸ θάνατο, γιατὶ αὐτὸς θὰ μὲ φέρη συντομώτερα κοντὰ στὸ Θεό.

– Ποτὲ δὲν ἄκουσα τέτοια λόγια, ἀποκρίθηκε ὁ ἀξιωματικὸς μὲ ἀληθινὴ κατάπληξη.

– Γιατὶ καὶ ποτὲ δὲν ἀπάντησες ἀληθινὸν ᾽Επίσκοπο. ᾽Εμεῖς εἴμαστε ἥσυχοι καὶ ταπεινοί, ὄχι μοναχὰ μπροστὰ στὸ βασιλιά, ἀλλὰ καὶ στὸν τελευταῖο ἄνθρωπο.
Ἅμα ὅμως πρόκειται γιὰ τὴν πίστη μας στὸ Θεό, οὔτε τὴ φωτιὰ φοβόμαστε, οὔτε τὸ σπαθί, οὔτε τὰ ἄγρια θηρία· αὐτὰ τὰ θεωροῦμε διασκέδαση. Αὐτὰ ἂς μάθη ὁ αὐτοκράτορας μιὰ γιὰ πάντα.

Τέτοιος, ἐξακολούθησε ὁ παπα – Θύμιος, ἦταν, παιδιά μου, ὁ σπάνιος αὐτὸς ᾽Επίσκοπος. Καὶ μὲ τὸ ἀσθενικό του σῶμα καὶ μέσα σὲ πολλὲς κακουχίες αὐτὸς ἐξακολούθησε νὰ περιοδεύη παντοῦ, νὰ ἐλεῆ τοὺς δυστυχισμένους, νὰ παρηγορῆ τοὺς θλιμμένους, νὰ δίνη θάρρος στοὺς βασανισμένους Χριστιανούς. Κι ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ τὶς στερήσεις πέθανε σὲ ἡλικία πενήντα χρονῶν, τὴν ἡμέρα τῆς πρωτοχρονιᾶς.
Ὅλος ὁ τόπος ἔχασε τὸν πατέρα του καὶ τὸν προστάτη του. Χιλιάδες ἀπ’ ὅλη τὴν ἐπαρχία ἔτρεξαν στὴν κηδεία του. Χριστιανοὶ καὶ ᾽Ιουδαῖοι καὶ εἰδωλολάτρες ἔκλαψαν μαζὶ τὴν ἡμέρα αὐτή. Ἀπὸ τὸν πυκνὸ συνωστισμὸ πολλοὶ βρῆκαν τὸ θάνατο κι οἱ ἄλλοι τοὺς καλοτύχιζαν, ποὺ πέθαναν μαζὶ μὲ τὸ Βασίλειο.

– Καὶ τώρα, παιδιά μου, εἶπε τελειώνοντας ὁ παπα - Θύμιος, ἂς ζητήσωμε τὴν εὐχὴ τοῦ 

Ἁι - Βασίλη καὶ ἄς κόψωμε τὴ βασιλόπιτα γιὰ τήν καλὴ χρονιά.

Καλή και Ευλογημένη Χρονιά.......!!!

Συνεχίζεται......... »

Χριστουγεννιάτικη εξίσωση (αν α=β και β=γ τότε α=γ)

Του π.Διονύσιου Ταμπάκη - Ι.Ν.Παναγίας Ναυπλίου

Αναφέρει ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ερμηνεύοντας την πρώτη ιαμβική ωδή των Χριστουγέννων,

ᾨδὴ α'

(Χριστόν)…Ἶσόν τε Πατρί, καὶ βροτοῖς δοξάζομεν».
«Τούτον τον ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, δοξάσομεν ημείς, επειδή είναι ίσος και ο αυτός με τον Πατέρα και ίσος με ημάς τους ανθρώπους.
Με τον Πατέρα μεν, κατά την ουσίαν και φύσιν της Θεότητος,
με ημάς δε τους ανθρώπους, κατά την ουσίαν και φύσιν της ανθρωπότητος.»

Άρα: Αν α(Θεότητα Χριστού)= β(Θεός Πατέρας) και β(Ανθρωπότητα Χριστού)= γ(Άνθρωπος) τότε
α(Θεός)= γ(Άνθρωπος)

Πράγματι στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού ο άνθρωπος «θεώθηκε» κατά χάριν και κατά δωρεάν ,έγινε «ίσος» με Τον Θεό και εκπληρώθηκε το καθ' ομοιωσίν" του.

Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει χαρακτηριστικά:

¨Θεός ενηνθρώπησεν ίνα υμείς θεοποιηθώμεν¨, δηλαδή έγινε ο Θεός Άνθρωπος, πήρε σάρκα ανθρώπινη για να σώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει κατά χάριν Θεό. Αυτό είναι η «Θέωση»!

πηγη

Συνεχίζεται......... »

Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

Τά Χριστούγεννα τῆς γιαγιᾶς 

Μιά γιαγιά μπῆκε ξυπόλυτη στό λεωφορεῖο καί βρῆκε βοήθεια ἀπό αὐτόν πού κανείς δέν περίμενε…
Μέ τήν πρώτη ματιά ἔβλεπε κανείς ἁπλῶς μιά γριούλα…
Ἔσερνε τά βήματά της στό χιόνι,μόνη, παρατημένη, μέ σκυμμένο κεφάλι. Ὅσοι περνοῦσαν ἀπό τό πεζοδρόμιο τῆς πόλης ἀποτραβοῦσαν τό βλέμμα τους, γιά νά μή… θυμηθοῦν ὅτι τά βάσανα καί οἱ πόνοι δέ σταματοῦν, ὅταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.

Ἕνα νέο ζευγάρι μιλοῦσε καί γελοῦσε μέ τά χέρια γεμάτα ἀπό ψώνια καί δῶρα καί δέν πρόσεξαν τή γριούλα.

Μιά μητέρα μέ δυό παιδιά βιάζονταν νά πᾶνε στό σπίτι τῆς γιαγιᾶς. Δέν ἔδωσαν προσοχή. Ἕνας παπάς εἶχε τό νοῦ του σέ οὐράνια θέματα καί δέν τήν πρόσεξε.

Ἄν πρόσεχαν ὅλοι αὐτοί, θά ἔβλεπαν ὅτι ἡ γριά δέ φοροῦσε παπούτσια.

Περπατοῦσε ξυπόλυτη στόν πάγο καί τό χιόνι. Μέ τά δυό της χέρια ἡ γριούλα μάζεψε τό χωρίς κουμπιά παλτό της στό λαιμό. Φοροῦσε ἕνα χρωματιστό φουλάρι στό κεφάλι· σταμάτησε στή στάση σκυφτή καί περίμενε τό λεωφορεῖο.

Ἕνας κύριος πού κρατοῦσε μία σοβαρή τσάντα περίμενε κι αὐτός στή στάση, ἀλλά κρατοῦσε μία ἀπόσταση.

Μιά κοπέλα περίμενε κι αὐτή, κοίταξε πολλές φορές τά πόδια τῆς γριούλας, δέ μίλησε. Ἦρθε τό λεωφορεῖο καί ἡ γριούλα ἀνέβηκε ἀργά καί μέ δυσκολία. Κάθισε στό πλαϊνό κάθισμα, ἀμέσως πίσω ἀπό τόν ὁδηγό.

Ὁ κύριος καί ἡ κοπέλα πῆγαν βιαστικά πρός τά πίσω καθίσματα. Ὁ ἄντρας πού καθόταν δίπλα στή γριούλα στριφογύριζε στό κάθισμα κι ἔπαιζε μέ τά δάχτυλά του. «Γεροντική ἄνοια», σκέφτηκε.

Ὁ ὁδηγός εἶδε τά γυμνά πόδια καί σκέφτηκε: «Αὐτή ἡ γειτονιά βυθίζεται ὅλο καί πιό πολύ στή φτώχεια. Καλύτερα νά μέ βάλουν στήν ἄλλη γραμμή, τῆς λεωφόρου».

Ἕνα ἀγοράκι ἔδειξε τή γριά. «Κοίταξε, μαμά, αὐτή ἡ γριούλα εἶναι ξυπόλυτη».

Ἡ μαμά ταράχτηκε καί τοῦ χτύπησε τό χέρι. «Μή δείχνεις τούς ἀνθρώπους, Ἀντρέα! Δέν εἶναι εὐγενικό νά δείχνεις».

«Αὐτή θά ἔχει μεγάλα παιδιά», εἶπε μία κυρία πού φοροῦσε γούνα. «Τά παιδιά της πρέπει νά ντρέπονται». Αἰσθάνθηκε ἀνώτερη, ἀφοῦ αὐτή φρόντισε τή μητέρα της. Μιά δασκάλα στή μέση του λεωφορείου στερέωσε τά δῶρα πού εἶχε στά πόδια της.

«Δέν πληρώνουμε ἀρκετούς φόρους, γιά νά ἀντιμετωπίζονται καταστάσεις σάν αὐτές;» εἶπε σέ μία φίλη της πού ἦταν δίπλα της.

«Φταῖνε οἱ δεξιοί», ἀπάντησε ἡ φίλη της. «Παίρνουν ἀπό τούς φτωχούς καί δίνουν στούς πλούσιους».
«Ὄχι, φταῖνε οἱ ἄλλοι», μπῆκε στή συζήτηση ἕνας ἀσπρομάλλης. «Μέ τά προγράμματα πρόνοιας κάνουν τούς πολίτες τεμπέληδες καί φτωχούς».

«Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά μάθουν ν’ ἀποταμιεύουν», εἶπε ἕνας ἄλλος πού ἔμοιαζε μορφωμένος. «Ἄν αὐτή ἡ γριά ἀποταμίευε ὅταν ἦταν νέα, δέ θά ὑπέφερε σήμερα».

Καί ὅλοι αὐτοί ἦταν ἱκανοποιημένοι γιά τήν ὀξύνοιά τους, πού ἔβγαλε τέτοια βαθιά ἀνάλυση.

Ἀλλά ἕνας ἔμπορος αἰσθάνθηκε προσβολή ἀπό τίς ἐξ ἀποστάσεως μουρμοῦρες τῶν συμπολιτῶν του. Ἔβγαλε τό πορτοφόλι του καί τράβηξε ἕνα εἰκοσάρι. Περπάτησε στό διάδρομο καί τό ἔβαλε στό τρεμάμενο χέρι τῆς γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ ἀγοράσεις παπούτσια».
Ἡ γριούλα τόν εὐχαρίστησε κι ἐκεῖνος γύρισε στή θέση του εὐχαριστημένος, πού ἦταν ἄνθρωπος τῆς δράσης.

Μιά καλοντυμένη κυρία τά πρόσεξε ὅλα αὐτά καί ἄρχισε νά προσεύχεται ἀπό μέσα της. «Κύριε, δέν ἔχω χρήματα. Ἀλλά μπορῶ ν’ ἀπευθυνθῶ σέ σένα. Ἐσύ ἔχεις μιά λύση γιά ὅλα. Ὅπως κάποτε ἔριξες τό μάννα ἐξ οὐρανοῦ, καί τώρα μπορεῖς νά δώσεις ὅ,τι χρειάζεται ἡ κυρούλα αὐτή γιά τά Χριστούγεννα».

Στήν ἑπόμενη στάση ἕνα παλικάρι μπῆκε στό λεωφορεῖο. Φοροῦσε ἕνα χοντρό μπουφάν, εἶχε ἕνα καφέ φουλάρι καί ἕνα μάλλινο καπέλο πού κάλυπτε καί τά αὐτιά του. Ἕνα καλώδιο συνέδεε τό αὐτί του μέ μιά συσκευή μουσικῆς. Ὁ νέος κουνοῦσε τό σῶμα του μέ τή μουσική πού ἄκουγε. Πῆγε καί κάθισε ἀπέναντι στή γριούλα. Ὅταν εἶδε τά ξυπόλυτα πόδια της, τό κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τά μάτια του πῆγαν ἀπό τά πόδια τῆς γιαγιᾶς στά δικά του. Φοροῦσε ἀκριβά ὁλοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά ἀρκετό καιρό γιά νά τά ἀγοράσει καί νά κάνει ἐντύπωση στήν παρέα. Τό παλικάρι ἔσκυψε καί ἄρχισε νά λύνει τά παπούτσια του. Ἔβγαλε τά ἐντυπωσιακά παπούτσια καί τίς κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στή γριούλα. «Γιαγιά, βλέπω ὅτι δέν ἔχεις παπούτσια. Ἐγώ ἔχω κι ἄλλα».
Προσεκτικά κι ἁπαλά σήκωσε τά παγωμένα πόδια καί τῆς φόρεσε πρῶτα τίς κάλτσες κι ὕστερα τά παπούτσια του. Ἡ γριούλα τόν εὐχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε τό λεωφορεῖο ἔκανε πάλι στάση. Ὁ νέος κατέβηκε καί προχώρησε ξυπόλυτος στό χιόνι. Οἱ ἐπιβάτες μαζεύτηκαν στά παράθυρα καί τόν ἔβλεπαν καθώς βάδιζε πρός τό σπίτι του.

«Ποιός εἶναι;», ρώτησε ἕνας.

«Πρέπει νά εἶναι ἅγιος», εἶπε κάποιος.

«Πρέπει νά εἶναι ἄγγελος», εἶπε ἕνας ἄλλος.

«Κοίτα! Ἔχει φωτοστέφανο στό κεφάλι!» φώναξε κάποιος.

«Εἶναι ὁ Χριστός!» εἶπε ἡ εὐσεβής κυρία.

Ἀλλά τό ἀγοράκι, πού εἶχε δείξει μέ τό δάχτυλο τή γιαγιά, εἶπε: «Ὄχι,μαμά τόν εἶδα πολύ καλά. Ἦταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…».

Το είδα εδώ

 Σας εύχομαι

 Χρόνια πολλά, Καλά Χριστούγεννα, ΑΓΑΠΗ και ΑΝΘΡΩΠΙΑ

Συνεχίζεται......... »

Οι καλικάντζαροι διαχρονικά, στην Ελληνική παράδοση αλλά και σε όλο τον κόσμο

Χριστούγεννα και καλικάντζαροι

Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις οι καλικάντζαροι είναι διάφορα δαιμονικά όντα.
Τα όντα αυτά παρουσιάζονται στη γη την Παραμονή των Χριστουγέννων και βασανίζουν τους ανθρώπους όλο το Δωδεκαήμερο μέχρι τα Θεοφάνεια, που αγιάζονται τα νερά. Θεωρούνται δύσμορφοι και λιπόσαρκοι, καθένας με κόκκινα μάτια, αχτένιστα μαλλιά, δόντια άγριου θηρίου, τραγοπόδαρα ή με τέσσερα πόδια σαν πίθηκοι. Οι γιαγιάδες μας παλιά έλεγαν πως είναι αερικά, ξωτικά.

Σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία, πρόκειται για «δαιμόνια» που εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (από 25 Δεκεμβρίου μέχρι και τις 6 Ιανουαρίου).
Επειδή από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα ο Χριστός είναι ακόμη αβάφτιστος, είναι και «τα νερά αβάφτιστα».

Έτσι βρίσκουν ευκαιρία οι καλικάντζαροι ν’ αλωνίσουν τον κόσμο. Κάποιοι πιστεύουν πως οι καλικάντζαροι είναι μαυριδεροί, ασχημομούρηδες, ψηλοί και ξερακιανοί. Άλλοι λένε ότι φοράνε σιδεροπάπουτσα.
Για άλλους, έχουν κόκκινα μάτια, πόδια τράγου και τριχωτό σώμα. Καθένας τους έχει κι από ένα κουσούρι. Άλλος κουτσός, άλλος στραβός ή μονόφθαλμος, άλλος μονοπόδαρος ή στραβοπόδαρος, άλλος στραβοχέρης ή στραβοπρόσωπος, με καμπούρα ή ουρά.

Είναι διχόγνωμα όντα και φιλόνικοι και έτσι δεν μπορούν να κάνουν μέχρι το τέλος μία δουλειά και όλα τα αφήνουν στη μέση.
Γι’ αυτό και δεν μπορούν να κάνουν κακό και στους ανθρώπους, παρόλο που αυτή είναι η μεγάλη τους επιθυμία.
Όσο, όμως, και αν διαφωνεί ο λαός για το πώς μοιάζουν οι καλικάντζαροι, όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: στην ατελείωτη βλακεία και κουταμάρα τους.
Καθώς η παράδοση ρίζωνε, οι καλικάντζαροι απέκτησαν και άλλα ονόματα όπως: καλιοντζήδες, καλκάνια, καλιτσάντεροι, καρκάντζαροι, σκαλικαντζέρια, σκαντζάρια, τζόγιες, βερβελούδες, καλλισπούρδοι, καρκαλάτζαροι, καρκατσέλια, καρκαντζόλοι, καψιούρηδες, κολοβελόνηδες, λυκοκάντζαροι, μνημοράτοι, παγανοί, παρωρίτες, πλανητάροι, σιφιώτες, τσιλικρωτά, σταχτοπάτηδες κ.α.
Καθ' όλη τη διάρκεια του έτους είναι κρυμμένοι κάτω από τη γη και πελεκούν το δέντρο που τους στηρίζει.
Όταν φτάσουν στο κρίσιμο σημείο για να μην πλακωθούν από τη γη βγαίνουν στην επιφάνεια και όταν νυχτώσει για να βλάψουν όσους αντικρίζουν.
Στη Βενετία την παραμονή των Χριστουγέννων γεννιόντουσαν οι μάγισσες και οι στρίγγλες.

Στη Γαλλία οι Loup-garous τριγυρνούσαν στους δρόμους τη νύχτα των Χριστουγέννων και έτρωγαν τα σκυλιά. Την ίδια νύχτα στις σκανδιναβικές δοξασίες έβγαιναν στους δρόμους τα ΤΡΟΛ και άλλα σατανικά πλάσματα και οι άνθρωποι τα εξευμένιζαν με θυσίες.
Στην Ισλανδία πίστευαν ότι κάθε Χριστούγεννα 9 julesveinar κατέβαιναν από τα βουνά για να αρπάξουν παιδιά και να τα οδηγήσουν στις σπηλιές των ξωτικών.
Στη Γερμανία, το δωδεκαήμερο ανέβαινε στη γη ο Άγριος Κυνηγός, η Λυσσασμένη Στρατιά, οι μάγισσες και οι τερατόμορφες γυναίκες που έκλεβαν τα μωρά από την κούνια τους, γι' αυτό οι άνθρωποι έπρεπε να κλειδώνονται μέσα μετά τη δύση του ήλιου και να μην κάνουν καμιά δουλειά εκείνες τις ημέρες
Κατά διάφορες ελληνικές δοξασίες οι καλικάντζαροι ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταβαλλόμενοι σε δαιμόνια, γίνονται δε καλικάντζαροι αυτοί που έχουν γεννηθεί μέσα στο Δωδεκαήμερο εκτός και αν βαπτισθούν αμέσως, ή εκείνοι στους οποίους ο ιερέας δεν ανέγνωσε σωστά τις ευχές του βαπτίσματος, τα τερατώδη βρέφη, ή κατά τους Σιφναίους όσοι πέθαναν στο Δωδεκαήμερο ή αυτοκτόνησαν, στη Μακεδονία: όσοι δεν έχουν ισχυρό Άγγελο για να τους προστατεύει από τον Σατανά Ελληνική δοξασία (αρχαίας καταγωγής) «δαιμόνιων» που σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου). Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τις μέρες αυτές τα «νερά είναι αβάφτιστα» και οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους τώρα που ο Χριστός είναι και εκείνος αβάφτιστος.

Για τη προέλευση αυτών των δαιμόνων υπάρχουν οι ακόλουθες απόψεις:
Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Σατύρων και του Πάνα (Schmidi).
Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Κενταύρων (Mayer, Lawson). Από τη νεώτερη φαντασία των Ελλήνων εξ αφορμής αρχαίων μύθων (Ν. Πολίτης).
Εκ των αιγυπτιακών κανθάρων (Boll, που συμφωνεί και ο Κουκουλές).
Εκ του δυτικού αετώματος του Παρθενώνα (Σβορώνος).
Ως δαιμόνια της εστίας του πυρός (Δεινάκης)
Η ιστορία τους αρχίζει, όπως έχει αναφερθεί, από τα αρχαία χρόνια.
Οι Αρχαίοι πίστευαν πώς όταν οι νεκροί έβρισκαν την πόρτα του Άδη ανοιχτή, έβγαιναν στον επάνω κόσμο και τριγύριζαν παντού, χωρίς έλεγχο και περιορισμούς.
Αργότερα, οι Βυζαντινοί γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρέματα!
Οι άνθρωποι έχοντας κρυμμένα τα πρόσωπα τους, έκαναν με πολύ θάρρος και χωρίς ντροπή ό,τι ήθελαν.

Εκτός από αυτές τις απόψεις, υπάρχουν και κάποιοι που υποστηρίζουν άλλες θεωρίες.
Ο Schmidi λέει πώς προέρχονται από την αρχαία ελληνική μυθολογία περί των Σατύρων και του Θεού Πάνα.--- Ο Mayer και ο Lawson αναφέρονται και εκείνη στην αρχαία ελληνική μυθολογία, αλλά αυτή τη φορά στον μύθο περί των Κενταύρων.  Άλλη άποψη, που εξέφρασε ο Boll και συμφώνησε μαζί του ο Κουκουλές, είναι ότι προέρχονται εκ των αιγυπτιακών κανθάρων. Ο Σβορώνος όμως δίνει μια άλλη εκδοχή υποστηρίζωντας ότι οι άνθρωποι είχαν επιρεαστεί από το Δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα. Τέλος, ο Δεινάκης υποστηρίζει πώς ο μύθος τους προέρχεται από πραγματικά δαιμόνια, τα οποία ήταν της εστίας του πυρός, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.
Οι περισσότεροι από τους ερευνητές, από τα βυζαντινά χρόνια μέχρι και σήμερα, υποστήριξαν ότι οι καλικάντζαροι δεν είναι αληθινά όντα, αλλά προέρχονται από την φαντασία των ανθρώπων.----- Συγκεκριμένα, ο Ν.Πολίτης , στην περισπούδαστη πραγματεία του «Οι Καλικάντζαροι», έχει τη γνώμη ότι η συνήθεια να μασκαρεύονται από τα Χριστούγεννα ως τα Φώτα «παρέχε το ενδιαφέρον εις την φαντασίαν του λαού να πλάσει τους Καλικάντζαρους.
Ο τρόπος ον ενέπνεον εις τα παιδιά μεν πάντοτε, πολλάκις δε εις τους ενήλικας, προσέδιδε δαιμονιώδη φύσιν εις τους οχληρούς και ταραχώδεις εκείνους πανηγυριστάς των Καλανδών, μέχρις ότου παντελώς συνέχισε και αφομοίωσεν αυτούς προς τα παντοία δείγματα των δεισιδαιμόνων παραστάσεων».----- Επιπλέον, ο Μιχαήλ Ψελλός, μεγάλος μάγος των Βυζαντινών χρόνων, σε μικρή μελέτη του για τους καλικάντζαρους έγραψε ότι «ο φόβος και η προκατάληψη των αμόρφωτων ανθρώπων είναι εκείνο που γεννά τις φαντασίες των δαιμονικών».
Καθώς ο χρόνος περνούσε, όλα αυτά μαζί με τους φόβους των ανθρώπων έμεναν στις μνήμες και σιγά σιγά δημιουργήθηκαν αυτά τα μικρά, αλαφροΐσκιωτα πλασματάκια που ονομάσαμε καλικάτζαρους [Όπως επισημαίνει στο «Βήμα» η καθηγήτρια του Ανοιχτού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κυρία Ευγενία Κούκουρα Δομνηνού, οι αντιλήψεις περί καλικάντζαρων και η μεταμφίεση σε ένα είδος φαντασμάτων (χάλοουιν) στις 25 Δεκεμβρίου, όπως συμβαίνει σε πολλές περιοχές της Δύσης, χάνονται στα βάθη των χιλιετιών.
Υπάρχουν, προσθέτει, συγκεκριμένες αναφορές στον Πλούταρχο και στον Κικέρωνα με τις οποίες φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι ψυχές που αποχωρίστηκαν από το σώμα είτε παρίσταναν τους καλούς δαίμονες και ήταν φύλακες των ανθρώπων (lares) είτε τους κακούς και ονομαζόταν Iarvei (δηλαδή έμπουσες ή μορμολύκεια) και κατοικούσαν σύμφωνα με ορισμένες πηγές μεταξύ Σελήνης και Γης και σύμφωνα με άλλες στον Αδη.



Οι αρχαίοι πίστευαν ότι αυτοί οι δαίμονες επισκέπτονταν τρεις φορές τον χρόνο τη Γη: στις 24 Αυγούστου, στις 5 Οκτωβρίου και στις 8 Νοεμβρίου και τότε ο κόσμος ήταν ανοιχτός (muntus patet). Εκείνες τις περιόδους διοργανώνονταν ειδικές τελετές και εορτές για τις ψυχές. Κατά τον Κικέρωνα, ο στρατηγός Δέκιμος Βρούτος, ο οποίος ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε στον Αδη, διάβηκε τον ποταμό της λήθης και επέστρεψε ζωντανός, γιόρταζε την εορτή των ψυχών την τελευταία ημέρα του τελευταίου μήνα του χρόνου. Τότε οι άνθρωποι έστρωναν τραπέζια για να ταΐσουν τα καλά πνεύματα και από κει προέρχεται το χάλοουιν, η γιορτή δηλαδή των χωρών της Δυτικής Ευρώπης στην οποία τα μικρά παιδιά μεταμφιέζονται και επισκέπτονται τα σπίτια της γειτονιάς όπου τους δίνονται γλυκά και δώρα. Τα κακά πνεύματα, δηλαδή τους καλικάντζαρους, τους έδιωχναν από το σπίτι με το λιβάνι, που αποτελούσε αλεξιτήριο και χρησιμοποιούνταν στους ναούς για τη λατρεία των Θεών. ]

Από που προέρχεται η ονομασία τους;
Υπάρχουν πολλές απόψεις περί της ετυμολογίας της λέξης καλικάντζαρος. Κύριες εκ των οποίων είναι:
• Ως παράγωγο από την Τουρκική γλώσσα, σύμφωνα με τη γνώμη του Schmidt και του Wachsmuth.
• Εκ του «καλός + κάνθαρος» [Καλικάνθαρος] εξέφρασε ο Κοραής (Άπαντα Δ΄) που
συμφωνούν αργότερα ο Boll, ο Κουκουλές ( Έλληνας Βυζαντινολόγος ) και ο Μπούντουρας.
• Εκ του «λύκος + κάνθαρος» παρήγαγε επίσης και ο Πολίτης (Πανδώρα).
• Εκ του «λύκος + άντζαρος» [= ανήρ] παρήγαγε ο Λουκάς (Φιλολογικές επισκέψεις).
• Επίσης εκ του «καλίκιν + τσαγγίον» ή «καλός + τσαγγίον» και της μεγεθυντικής κατάληξης
–άρος (= ο φέρων καλά τσαγγία, υποδήματα, αντί καλίκια) ή ο φέρων καλίκια αντί τσαγγίων όπως παρήγαγε πάλι ο Πολίτης.
• Ο Ν. Πολίτης μας πληροφορεί ακόμα, πως οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι Καλικάντζαροι είναι βρικόλακες Ατσιγγάνων. Έτσι εξηγείται και η ονομασία τους. Το πρώτο συνθετικό «Κάλι» είναι ονομασία Ατσιγγάνων. Το δεύτερο συνθετικό είναι ονομασία των Ατσιγγάνων της Αιγύπτου, που ήρθαν στην Ελλάδα τον 14ο αιώνα. Ονομάζονταν«Γαντζάροι». Οι Καλι-Γαντζάροι έγιναν Καλι-Καντζάροι με αφομοίωση, που άλλαξε το Καλίγι σε Καλίκι.
• Εκ του λατινικού «καλιγάτος» “Caligatus” ετυμολόγησε ο Οικονόμου.
• Η ετυμολογία του Παντελίδη ( 1955 ) υποστήριξε εκ του «καλίκιν + άντζα».
• Εκ των ξένων ο Lawson παρήγαγε ετυμολογία εκ του «καλός + κένταυρος», ενώ
• ο Δεινάκις υποστηρίζει ότι η ετυμολογία του ονόματος είναι παράγωγο του «καρκάντζι» (καρκάντζαρος) που σημαίνει το ξηρό, κεκαυμένο, o τσουρουφλισμένος.

Καλικάντζαροι στην Ελλάδα:
Κάθε περιοχή στην Ελλάδα έχει άλλη γνώμη για τους καλικάντζαρους σχετικά με την εμφάνισή τους, με το ποιος γίνεται και με το τι κάνουν, όμως παντού υπάρχουν ορισμένα κοινά στοιχεία.

Έτσι, στην Αντίσσα της Λέσβου λένε, πως οι Καλικάντζαροι έρχονται την πρώτη μέρα του Δωδεκάμερου, που είναι τα Χριστούγεννα. Όποιος πεθάνει και πάει στον άλλο κόσμο άψαλτος κι αλιβάνιστος, βρικολακιάζει και γίνεται Καλικάντζαρος. Γι’ αυτούς είναι δαίμονας με ανθρώπινη μορφή, μαύρος, με κόκκινα μάτια σαν τη φωτιά, στραβός και ασχημομούρης, στραβοκάνης με πόδια σαν του τράγου, χέρια αρκουδίσια, κι όλο του το κορμί μαλλιαρό.

Στην Κάρπαθο, οι μανάδες δένουν τη μέση των παιδιών τους, που είναι στις κούνιες, με «βάτους» τις χριστουγεννιάτικες μέρες, για να μην τους κάνουν κακό οι «Κάγοι», οι Καλικάντζαροι, που θα φύγουν απ’ τα σπίτια, όπως πιστεύουν, σαν περάσει η γιορτή του Άϊ-Γιάννη.

Στη Ρόδο, όποιο παιδί γεννηθεί ανήμερα τα Χριστούγεννα, το λένε«Κάο», Καλικάντζαρο. Λέγεται, λοιπόν, ότι οι «Κάηδες» σηκώνονται τη νύχτα απ’ το κρεβάτι τους το πρώτο δεκαήμερο, κι ασυναίσθητα γυρίζουν έξω.
Για να μην αγριέψει όμως το παιδί, οι δικοί του φροντίζουν να του κάνουν το «μονομερίτικο» ρούχο. Φωνάζουν, δηλαδή, στο σπίτι τους γυναίκες που να λέγονται Μαρίες και τους δίνουν μία μπάλα μπαμπάκι. Αυτές το κλώθουν, το κάνουν νήμα, το υφαίνουν και ράβουν ένα ρούχο, που θα το φορέσει ο Κάος. Όλη αυτή η δουλειά πρέπει να γίνει μέσα σε μια μέρα, γι’ αυτό και το ρούχο λέγεται «μονομερίτικο».

Στη Θράκη πιστεύουν ότι οι Καλικάντζαροι συνηθίζουν να κατεβαίνουν τη νύχτα από το τζάκι και ν’ αρπάζουν τα λουκάνικα, κι ότι χορεύουν γύρω από τα πηγάδια, όπου, αν πάει κανείς, τον βάζουν με το στανιό, δηλαδή εξαναγκαστικά, να χορέψει μαζί τους.

Στην Κυνουρία χαράζουν με κάρβουνο σταυρούς στις πόρτες και στα παράθυρα, για να μην μπαίνουν μέσα οι«Λυκοκαντζάροι».

πηγη

Συνεχίζεται......... »

«Φυλάξτε τά συνήθεια μας, γιορτάστε ὅπως οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα φράγκικα πυροτεχνήματα»

Τοῦ Φώτη Κόντογλου

Τά Χριστούγεννα, τά Φῶτα, ἡ Πρωτοχρονιά, κ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, γιά πολλούς ἀνθρώπους δέν εἶναι καθόλου γιορτές καί χαρούμενες μέρες, ἀλλά μέρες πού φέρνουνε θλίψη καί δοκιμασία.

Δοκιμάζονται οἱ ψυχές ἐκεινῶν πού δέν εἶναι σέ θέση νά χαροῦνε, σέ καιρό πού οἱ ἄλλοι χαίρουνται. Παρεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους πού εἶναι πικραμένοι ἀπό τίς συμφορές τῆς ζωῆς, τούς χαροκαμένους, τούς ἄρρωστους, οἱ περισσότεροι πικραμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τούς στενεύει ἡ ἀνάγκη νά γίνουνε τοῦτες τίς χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι.

Πολλοί ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά μή δίνουνε σημασία στή δική τους εὐτυχία, μά γίνουνται ζητιάνοι γιά νά δώσουνε λίγη χαρά στά παιδιά τους καί στ’ ἄλλα πρόσωπα πού κρέμουνται ἀπ’ αὐτούς. Οἱ τέτοιοι κρυφοκλαῖνε ἀπό τό παράπονό τους, κι’ αὐτοί εἶναι οἱ πιό μεγάλοι μάρτυρες, πού καταπίνουνε τήν πίκρα τους μέρα νύχτα, σάν τό πικροβότανο.

Ἴσα ἴσα αὐτές τίς ἁγιασμένες μέρες πού θἄπρεπε νά σμίξουνε πιό κοντά οἱ ἄνθρωποι συναμεταξύ τους, «νά περιπτυχθῶσιν ἀλλήλους», ἴσια ἴσια αὐτές τίς μέρες ἀποξενώνουνται περισσότερο ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, χωρίζουνται σέ δύο στρατόπεδα ὁλότελα ξένα τὄνα στἄλλο, σχεδόν ἐχθρικά.

Ἀπό τή μιά μεριά εἶναι οἱ εὐτυχισμένοι, οἱ καλοπερασμένοι, οἱ καλότυχοι, κι’ ἀπό τήν ἄλλη μεριά εἶναι οἱ…. δυστυχισμένοι κ’ οἱ παραπεταμένοι. Ἀνάμεσά τους «χάσμα μέγα ἐστήρικται» κατά τίς γιορτές. Κανένα γεφύρι δέν ἑνώνει τίς δύο ἀκροποταμιές, ἐνῶ… τίς ἄλλες μέρες ἔρχουνται σέ περισσότερη συνάφεια.

Οἱ πλούσιοι κι’ ὅσοι ἔχουνε τόν τρόπο τους κάνουνε, ἀλλοίμονο! τό πᾶν γιά νά ἐπιδείξουνε τά πλούτη καί τ’ ἀγαθά τους στούς λιμασμένους. Κι’ αὐτό γίνεται στὄνομα τοῦ Χριστοῦ, πού γεννήθηκε πάμφτωχος μέσα στό παχνί! Γιά τήν γέννηση τοῦ φτωχοῦ Χριστοῦ δέν γιορτάζουνε οἱ φτωχοί σάν καί Κεῖνον, μά γιορτάζουνε οἱ πλούσιοι, πού παίρνουνε γιά ἀφορμή τήν πτωχεία του γιά νά δείξουνε τά πλούτη τους. Μά ἄραγε, ἀνάμεσα σέ δυστυχισμένους μπορεῖ νά νοιώσει κανένας εὐτυχισμένον τόν ἑαυτό του;

Μοναχά ἕνας ἀναίσθητος μπορεῖ νά νοιώσει τέτοια εὐτυχία. Ὅσο γιά κεῖνον πού θέλει νά ἐπιδείξη στόν πεινασμένο καί στόν στερημένον τήν ἐλεεινή του αὐτή εὐτυχία, αὐτός εἶναι ἀληθινό κτῆνος. Καί μ’ ὅλα ταῦτα, ὑπάρχουνε πολλοί τέτοιοι ἀνάμεσά μας, στά χρόνια μας, ἐνῶ ἤτανε σπάνιοι στά παλαιότερα. Εἶναι κι’ αὐτό ἕνα ἀπό τά ὡραῖα πού μᾶς ἔφερε ὁ μέγας πολιτισμός ἀπό τά μεγάλα κέντρα! Στήν Ἀνατολή εἴχανε τά ζεμπίλια, πού ἤτανε πλεχτά ἀπό ψάθα, κι’ ὅ,τι ἔβαζε μέσα κανένας δέν φαινότανε.

Γι’ αὐτό, παίζοντας οἱ τουρκομερίτες, λέγανε πώς ἡ λέξη «ζεμπίλι» βγῆκε ἀπό τά λόγια «σέν μπίλ», πού θά πεῖ «ἐσύ νά ξέρης», δηλαδή ἐσύ νά ξέρης μοναχά τί ἔχει μέσα τό ζεμπίλι, ὥστε νά μή λιμάζουνε καί σέ φθονοῦνε οἱ φτωχοί, κεῖνοι πού δέν μποροῦνε ν’ ἀγοράσουνε τά καλά πού ἀγόρασες ἐσύ. Σίγουρα, κι’ αὐτό δέν εἶναι καθόλου καλό καί χριστιανικό, μά τουλάχιστο ἔλειπε ἡ ἁμαρτωλή ἐπίδειξη πού εἶναι τό πιό σατανικό ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα κακά πού φαρμακώνουνε τούς φτωχούς ἀδελφούς μας αὐτές τίς μέρες.

Ὅπως βλέπεις, μέ τήν κακομοιριά πού ἔχει σέ ὅλα ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, μπόρεσε καί γύρισε τίς μέρες τῆς πνευματικῆς χαρᾶς σέ μέρες σαρκικῆς καλοπέρασης γιά τόν ἑαυτό του, καί σέ μέρες πένθους καί δακρύων γιά πολλούς ἀπό τούς συντρόφους του στή ζωή.

Οἱ γιορτές οἱ δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, καί γι’ αὐτό εἴχανε κάποιον ἄλλο χαρακτῆρα ἀπό τίς γιορτές πού γιορτάζουνε ἄλλα ἔθνη, προπάντων σήμερα, πού εἶναι κάποιες αὐτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία γιά τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Σ’ αὐτές τίς ψευτογιορτές ξαμολιοῦνται ὅλα τά βάρβαρα καί ἐγωιστικά πάθη τοῦ ἀνθρώπου, πού κυττάζει μοναχά τήν εὐχαρίστηση τῆς σάρκας.

Ἐνῶ οἱ δικές μας οἱ γιορτές, ἐπειδή, ὅπως εἶπα, ἔχουνε τή ρίζα τους στή θρησκεία, ἤτανε σεμνές, πνευματικές, ὥστε νά μή σκανδαλίζουνε τούς φτωχούς, ὅσο εἶναι μπορετό σέ σαρκικούς ἀνθρώπους. Οἱ πλούσιοι κι’ οἱ νοικοκυραῖοι ἀποφεύγανε νά πληγώσουνε τούς φτωχότερους, καί νοιώθανε τήν ἀνάγκη νά τούς ζεστάνουνε καί κείνους, στέλνοντας κρυφά στά σπίτια τους διάφορα δῶρα, μέ τρόπο, ὥστε νά μή τούς ταπεινώσουνε, κ’ ἔτσι ἡ διαφορά νά φαίνεται ὅσο μποροῦσε λιγώτερη.

Ἔτσι μορφωθήκανε τά ἔμορφα καί ἁγνά ἔθιμά μας, μέ ψαλμωδίες πού τίς λένε ἀκόμα τά παιδιά στούς δρόμους καί στά σπίτια, μέ καμπάνες, μέ ἔμορφα αἰσθήματα, μέ σεμνές διασκεδάσεις, μέ εὐχάριστη συναναστροφή, πού δένουνε μεταξύ τους τούς ἀνθρώπους περισσότερο, παρά πού τούς χωρίζουνε. Μά ὁ ὑλισμός κι’ ὁ λύκος τῆς ἀναισθησίας μολεύει σιγά-σιγά αὐτές τίς καλές γιορτές μας, πού πολύ ἔμορφα τίς παρομοιάζανε οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας μέ σταθμούς γιά νά ξεκουραζόμαστε στόν μονότονο δρόμο τῆς ζωῆς μας, λέγοντας: «Βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόκευτος», πού θά πῆ «Ζωή δίχως γιορτή, εἶναι σάν τόν μακρύ τόν δρόμο πού δέν ἔχει πανδοχεῖο νά ξεκουραστῆς».

Κάποιοι μοντερνοποιημένοι κάνουνε τόν βαρύ καί τόν θετικό κύριο πού δέν ἔχει αἰσθηματολογίες, καί λένε πώς αὐτά εἶναι αναχρονισμοί κι’ ἀδιαφόρετα πράγματα. Αὐτοί γιά μένα εἶναι ξερίχια ψυχικά, παγωμένες ἐρημιές, δίχως ἀγάπη, δίχως χαρά, μά καί δίχως πόνο. Γιατί χαρά καί πόνος εἶναι δεμένα. Οἱ τέτοιες ψυχές εἶναι πάντα νεκρά βουνά τοῦ φεγγαριοῦ. Ὡστόσο, κάτι τέτοιοι «ὀρθολογισταί» καί «θετικισταί», ξετρελλαίνουνται γιά κάποιες ἀνόητες ξενόφερτες φέστες καί γιά κάτι μοντέρνα γλέντια πού ρεζιλεύουνε τόν ἄνθρωπο, φτάνει πού γίνουνται κατά τό κοσμοπολιτικό μοντέλο πού βρίσκεται στά «μεγάλα κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ».

Αὐτοί δέν θέλουνε τίποτα ἀπό τά δικά μας, πού τά λένε ὅλα «βλάχικα, φτωχικά, ἀνάξια γιά ἀνθρώπους πού ξέρουνε τόν κόσμο». Τίποτα ἑλληνικό δέν βρίσκει ἔλεος στά μάτια αὐτῶν τῶν κουφιοκέφαλων, ἀκατάδεχτων κι’ ὅπως πρέπει κυρίων, πού χοροπηδᾶνε, ὡστόσο, σάν τρελλοί, μέ τά τσέρκια στό λαιμό, φτάνει πού ἤρθανε ἀπ’ ἔξω, ἀπό κεῖ «πού ξέρει ὁ κόσμος νά ἀπολαμβάνη τή ζωή»! Τί νά ποῦμε κ’ ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, τά βλαχάκια, τά φτωχαδάκια, πού μᾶς νανούριζε ἡ μάνα μας μέ τά παραπονετικά τραγούδια της στήν κούνια μας, καί τώρα δακρύζουμε σάν ἀκοῦμε τά τροπάρια καί τά κάλαντα, πού μᾶς ἑνώνουνε μέ τούς ἀγαπημένους μας πού περάσανε ἀπό τόν τόπο μας πρίν ἀπό μᾶς;

Ἀδέλφια μου, φυλάξτε τά ἑλληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε ὅπως γιορτάζανε οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα πυροτεχνήματα. Οἱ δικές μας οἱ γιορτές ἀδελφώνουν τούς ἀνθρώπους, τούς ἑνώνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μήν κάνετε ἐπιδείξεις. «Εὐφράνθητε ἑορτάζοντες».

Ἀκοῦστε τί λένε τά παιδάκια πού λένε τά κάλαντα: «Καί βάλετε τά ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθῆτε, στήν ἐκκλησίαν τρέξετε, μέ προθυμίαν μπῆτε, ν’ ἀκούσετε μέ προσοχήν ὅλην τήν ὑμνωδίαν, καί μέ πολλήν εὐλάβειαν τήν θείαν λειτουργίαν. Καί πάλιν σάν γυρίσετε εἰς τό ἀρχοντικόν σας, εὐθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τό φαγητόν σας. Καί τόν σταυρόν σας κάνετε, γευθῆτε, εὐφρανθῆτε. Δόστε καί κανενός φτωχοῦ ὅστις νά ὑστερῆται».

Ἀθάνατη ἑλληνική φυλή! Φτωχή μά ἀρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μά χαρούμενη καί καλόκαρδη περισσότερο ἀπό τούς εὐτυχισμένους τῆς γῆς, πού τούς μαράζωσε ἡ καλοπέραση.

Ναί, ἀδελφοί μου Ἕλληνες, χαίρετε μαζί μέ κείνους πού χαίρουνται καί κλεῖτε μαζί μέ κείνους πού κλαῖνε. Αὐτή εἶναι ἡ παραγγελία τοῦ Χριστοῦ, καί σ’ αὐτή μονάχα θά βρῆτε ἀνακούφιση. Δίνετε στούς ἄλλους ἀπ’ ὅ,τι ἔχετε. Τό παραπάνω ἀπ’ ὅ,τι ἔχει κανένας ἀνάγκη, τό κλέβει ἀπό τόν ἄλλον. «Μακάριον τό διδόναι μᾶλλον, ἤ λαμβάνειν».

Πολλοί ἀπό σᾶς θἄχουνε ἴσως περισσότερο ἀπό μένα τό δικαίωμα νά μοῦ ποῦνε αὐτά πού λέγω ἐγὼ σέ σᾶς. Δέν εἶμαι «ὁ ποιήσας καί διδάξας», ἀλλοίμονό μου! Μά γιά νά μή σκανδαλισθῆ κανένας πώς τά λόγια μου εἶναι ὁλότελα κούφια, στενεύομαι νά πῶ πώς προσπαθῶ νά μήν εἶμαι ὁλότελα «ὁ δάσκαλος πού δίδασκε καί νόμο δέν ἐκράτει».
28 Δεκεμβρίου 1958
(Φώτης Κόντογλου, Χριστοῦ Γέννησις: Τό φοβερόν Μυστήριον, Ἐκδ.Ἁρμός, 2001)

 πηγη

Συνεχίζεται......... »

ΑΝΤΙΟ

Αγαπημένη φίλη, αδελφή, καλό ταξίδι. Έφυγες νωρίς γιατί έτσι ήθελε!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ 

Πάντα θα είσαι μαζί μας!!!

               

Συνεχίζεται......... »

ΕΧΟΥΜΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ; ΝΑΙ (;), ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

Άρθρο του Maurizio Blondet 
Μετάφραση – επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η ισλαμική τρομοκρατία δεν υπήρχε 'πριν'

Υπήρχε ισλαμική τρομοκρατία όταν το Αφγανιστάν ήταν υπό κομμουνιστική κυβέρνηση, το Ιράκ υπό τον Σαντάμ, η Αίγυπτος κυβερνιόταν από τον Μουμπάρακ, η Συρία από την οικογένεια του Ασάντ και η Λιβύη από τον Καντάφι; Όχι. Ποιος έριξε αυτά τα καθεστώτα χρησιμοποιώντας μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις αποσταθεροποιώντας τις χώρες τους, ρίχνοντάς τες στο χάος και στους εσωτερικούς πολέμους; 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: επικεφαλής των δυτικών συνασπισμών, στους οποίες συμμετείχαν η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, χώρες μέλη του ΝΑΤΟ ή όχι , όπως η Αυστραλία.

Για ποιο λόγο η δύση υπό την Αμερικανική καθοδήγηση έριξε στο χάος αυτές τις χώρες;

Διότι εκτελούσε το ισραηλινό σχέδιο (το λεγόμενο σχέδιο Yinon) που από το 1982 υποστήριζε τον διαμελισμό αυτών των χωρών ''σύμφωνα με τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαχωριστικές γραμμές τους''. Το εβραϊκό περιοδικό Kivunim, είχε γράψει: “Το Ιράκ, πλούσιο σε πετρέλαιο και εσωτερικά διχασμένο, είναι σίγουρα ένας υποψήφιος των στόχων του Ισραήλ. Η διάλυση του είναι ακόμη πιο σημαντική για εμάς από εκείνη της Συρίας. Το Ιράκ είναι πιο ισχυρό από την Συρία… Κάθε αραβική εσωτερική αντιπαράθεση θα μας βοηθήσει βραχυπρόθεσμα και θα συντομεύσει τον δρόμο στον πιο σημαντικό στόχο, το σπάσιμο του Ιράκ σε τομείς, όπως η Συρία και ο Λίβανος. Στο Ιράκ, είναι δυνατή η διαίρεση σε επαρχίες κατά μήκος των εθνικών-θρησκευτικών γραμμών, όπως στη Συρία κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου. Έτσι, θα υπάρχουν τουλάχιστον τρία κράτη γύρω από τις τρεις μεγάλες πόλεις: Βασόρα, Βαγδάτη και Μοσούλη, και οι Σιϊτικές περιοχές στο νότο θα διαχωριστούν από το Σουνιτικό και Κουρδικό Βορρά. ... Το σύνολο της αραβικής χερσονήσου είναι ένας φυσικός υποψήφιος για διάλυση υπό των εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων...''

Αλλά γιατί οι ΗΠΑ προσχώρησαν σε αυτό το σχέδιο;

Επειδή συνέκλιναν με αυτό τα πετρελαϊκά συμφέροντα (πχ. Dick Cheney, ο πρόεδρος της Halliburton)και το στρατιωτικό- βιομηχανικό συγκρότημα. Στο σχέδιο συμμετείχε και η Σαουδική Αραβία η οποία ήθελε να κυριαρχήσει ο βαχαμπισμός και να καταστρέψει τους σιίτες και το Ιράν.

Πότε ακούστηκε να ομιλούν για 'ισλαμική τρομοκρατία' για πρώτη φορά;

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, όταν οι ΗΠΑ δεχτήκαν επίθεση από μία ομάδα τρομοκρατών οι οποίοι έριξαν αεροπλάνα πάνω στους Δίδυμους Πύργους και στο πεντάγωνο. Οι τρομοκράτες καθοδηγούντο από τον Osama Bin Laden.

Ποιος ήταν ο Osama Bin Laden;

Robin Cook

Ήταν ένας Σαουδάραβας δισεκατομμυριούχος του οποίου η οικογένεια ήταν φίλη και επιχειρηματικός εταίρος με την οικογένεια Bush. Βοήθησε τους αμερικάνους να ανατρέψουν το κομμουνιστικό καθεστώς στο Αφγανιστάν την δεκαετία του’80. Στρατολόγησε χιλιάδες μαχητές για να τους στείλει να διώξουν τους σοβιετικούς και να εγκαθιδρύσει ένα θρησκευτικό καθεστώς, αποτελούμενο από τους Ταλιμπάν (ισλαμιστές φοιτητές που προετοιμαστήκαν στο Πακιστάν). Αυτή η οργάνωση υπό τον αμερικανικό έλεγχο ονομάστηκε Al Qaeda (δηλαδή "η βάση''- ο κατάλογος των στρατολογημένων: Κι ας θυμηθούμε τώρα το εξης: τέσσερις εβδομάδες πριν το θάνατο του, ο Robin Cook, Yπουργός Εξωτερικών του Η. Βασιλείου, προκάλεσε σάλο με το άρθρο στη στήλη του στον Guardian όταν απεκάλεσε την Al Qaeda ως το προϊόν των δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Επίσης πως ο Bin Laden ήταν το παράγωγο ενός μνημειώδους λάθος υπολογισμου των δυτικών υπηρεσιών ασφαλέιας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, εξοπλίστηκε από τη CIA και χρηματοδοτήθηκε απο τους Σαουδάραβες, με σκοπό να κάνει ιερό πόλεμο (Jihad) κατά της ρωσικής κατοχής του Αφγανιστάν. Η Al Qaeda, στην κυριολεξία η "βάση δεδομένων" ήταν αρχικά ένα αρχείο υπολογιστή με τους χιλιάδες Mujahideen που είχαν στρατολογηθεί και εκπαιδευτεί με τη βοήθεια της CIA για να νικήσουν τους Ρώσους.

Πότε ο Bin Laden έγινε εχθρός των ΗΠΑ;

Ξαφνικά στις 9 Σεπτεμβρίου 2001, δύο άτομα (που παρίσταναν τους δημοσιογράφους) σκότωσαν τον στρατηγό Massoud, το αποκαλούμενο ''λιοντάρι του Panjshir''. Ο τελευταίος ήταν αντιπαθής στους αμερικανούς διότι θα μπορούσε - ως εθνικός ήρωας - να ενώσει και να σταθεροποιήσει το Αφγανιστάν. Η εφημερίδα ''Figaro'' έγραψε ότι ο σταθμάρχης της CIA πήγε να επισκεφτεί τον Bin Laden στο αμερικανικό νοσοκομείο του Dubai τον Ιούλιο, όπου και νοσηλευόταν. Η πληροφορία εδόθη στην εφημερίδα από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Οπότε στις 9 Σεπτεμβρίου ήταν ακόμη φίλος, και στις 21 είχε γίνει εχθρός των ΗΠΑ.


Κάποιος αναγνώστης μπορεί να ισχυριστεί: "όλα αυτά φαίνονται ως συνωμοσιολογικές υποθέσεις, που δεν μπορούν να αποδειχθούν!"
Και όμως, όλα αυτά τα είπε ο στρατηγός Wesley Clark, που ήταν ο αρχηγός του ΝΑΤΟ κατά την διάρκεια της επέμβασης στο Κόσσοβο. Δέκα ημέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, πήγε στο Πεντάγωνο και ένας φίλος του αξιωματικός, ο οποίος είχε μόλις μιλήσει με τον τότε Donald Rumsfeld, τον κάλεσε στο γραφείο του, έκλεισε την πόρτα και του ψιθύρισε : ''Πηγαίνουμε να κτυπήσουμε 7 χώρες μέσα σε πέντε χρόνια. Θα αρχίσουμε με το Ιράκ, μετά με την Συρία, Λίβανο, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και μετά το Ιράν''. Η συνέντευξη στον στρατηγό Clark υπάρχει εδώ.

Ο αναγνώστης απαντά: "Σύμφωνοι, όμως η ισλαμική θρησκεία αποδέχεται την βία, την jihad, τον αναγκαστικό προσηλυτισμό."
Βεβαίως. Όμως ήταν μία αδρανής διάσταση η οποία συγκρατούνταν από τις κοσμικές κυβερνήσεις του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης. Αυτή η αποτρόπαιη πτυχή του Ισλάμ ξύπνησε και υποκινήθηκε ηθελημένα. Ομάδες φανατικών οπλίστηκαν και εκπαιδευτήκαν επίτηδες.
Ο αναγνώστης απαντά: "Και αυτή είναι μία συνωμοσιολογική θεωρία χωρίς καμία απόδειξη!"
Πάντα ο στρατηγός Wesley Clark (εβραϊκής καταγωγής)– θυμίζω, πρώην ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη -είπε στο CNN στις 21 Φεβρουαρίου 2015: “Στρατολογήσαμε ζηλωτές και εξτρεμιστές takfiri”, δημιουργήσαμε έναν 'Φρανκενστάιν'. Σε εκείνη την συνέντευξη εξήγησε επίσης: ''το ISIS δημιουργήθηκε από τους συμμάχους μας [Σαουδική Αραβία] για να κτυπήσουν την Hezbollah”.

Ο αναγνώστης ρωτά: "Λοιπόν οι ΗΠΑ δημιούργησαν ή άφησαν να δημιουργηθούν τα τζιχαντιστικά κινήματα, για να τα κτυπήσουν μετά; Είναι παράλογο! Για ποιο σκοπό;"

Samuel Huntington

Σύμφωνα με τον Samuel Huntington, που υπήρξε ο κυριότερος αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, αυτό είναι χρήσιμο για την αμερικανική εξουσία. Ο ίδιος έγραψε το 1996 μία μελέτη με τίτλο: 'Η σύγκρουση των πολιτισμών και η νέα παγκόσμια τάξη', στην οποία προφήτευσε ότι η κύρια πηγή συγκρούσεων στον κόσμο μετά την εποχή του ψυχρού πολέμου, θα είναι οι πολιτιστικές και θρησκευτικές ταυτότητες. Δεν θα υπάρχουν πια πόλεμοι μεταξύ χωρών αλλά μεταξύ πολιτισμών. Ο Huntington σκέφθηκε ότι μετά την πτώση της σοβιετικής ένωσης, έπρεπε να βρεθεί ένας κοινός εχθρός, που θα κρατά ενωμένη την Δύση υπό την αμερικανική καθοδήγηση. Η σύγκρουση των πολιτισμών, ο αγώνας εναντίον του Ισλάμ, ήταν η λύση. Μία λύση που άρεσε και στο ιουδαϊκό λόμπι των ΗΠΑ.

Ο αναγνώστης αναρωτιέται: "Όμως τώρα το ISIS στέλνει τους τρομοκράτες του στην Ευρώπη."
Το ISIS; Είδαμε ότι πρόκειται για μία αμερικανό-σαουδαραβική δημιουργία. Οι Ισραηλινοί το υποστηρίζουν στη Συρία, και νοσηλεύουν τους τραυματισμένους μαχητές του στα νοσοκομεία τους (υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα που το αποδεικνύουν), οι Αμερικάνοι βάζουν εμπόδια στις ρωσικές επεμβάσεις στην Συρία. Πάντως, το ISIS είναι πολύ απασχολημένο στην προσπάθεια του να αμυνθεί, δεν έχει χρόνο για να στέλνει τρομοκράτες στην Ευρώπη.

Ο αναγνώστης απαντά: 

"Αλλά αναλαμβάνει (το ISIS) την ευθύνη για όλες τις ισλαμικές επιθέσεις που συμβαίνουν όλο και πιο συχνά στην Ευρώπη."

Rita Katz

Είστε απόλυτα σίγουρος ότι είναι το ISIS που αναλαμβάνει την ευθύνη; 

Εξάλλου αυτοί οι ισχυρισμοί του ISIS διαδίδονται από την ιστοσελίδα: Ιntelligence Group Enterprise, (Σημ. Θεόδ.: η πληροφορία πως η ανάληψη των επιθέσεων παρουσιάζεται μόνο από τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι υπό έλεγχο) μία εβραϊκή εταιρεία που διοικείται από την Rita Katz. Κατά πάσα πιθανότητα είναι όλοι ψεύτικοι ή δημιουργημένοι επίτηδες.

Ο αναγνώστης ρωτά: "Όμως οι τζιχαντιτες σκοτώνουν αληθινά! Στην Νίκαια στην Γαλλία και αλλού σφάζουν τον κόσμο! Δεν είναι αυτός πόλεμος των θρησκειών;" 

Είναι σύγκρουση των πολιτισμών, όπως ήθελε ο Huntington. Είναι η στρατηγική της έντασης: κάποιοι θέλουν να κρατούν τους ευρωπαίους σε κατάσταση φόβου. Εξάλλου κάποιοι ισραηλινοί έχουν δηλώσει πως: "είναι καλό οι ευρωπαίοι να δοκιμάσουν εκείνο που δοκιμάζουμε εμείς, που όταν πηγαίναμε στο εστιατόριο δεν είμαστε σίγουροι ότι θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας."Επίσης κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μπορεί να βρίσκουν χρήσιμο το να κρατούν τους υπηκόους τους μέσα στον φόβο και στην ένταση, στον συνεχή αγώνα εναντίον του 'Ισλαμικού Εχθρού' , που είναι 'ανάμεσα μας' και μπορεί να κτυπήσει παντού.

Όπως έγραψε ο Orwell στο '1984': "θα υπάρχουν συνεχή και αδικαιολόγητα τρομοκρατικά κτυπήματα με τυχαίους στόχους. Θα χρησιμεύουν στο κράτος για να περιορίζει την ελευθερία των πολιτών.''

Ο αναγνώστης απορεί: "Αλλά δεν θα υποστηρίξετε ότι είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις που υποκινούν τους νεαρούς ισλαμιστές να αποκεφαλίζουν; αυτοί το κάνουν αυθόρμητα στο όνομα του ISIS."

Βεβαίως. Είναι ένας μηχανισμός που εμείς οι ιταλοί τον γνωρίζουμε καλά. Την εποχή της 'έντασης' οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έπρατταν δολοφονίες. Λοιπόν, όσο περισσότερες έκαναν, τόσο μεγαλύτερη εύνοια έβρισκαν στα εργοστάσια, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια από τις ομάδες των αριστερών φοιτητών. Πολλοί νέοι ήθελαν να στρατολογηθούν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, είχε δημιουργηθεί μία ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ας το πούμε απλά , ένα είδος μόδας. Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είχαν γίνει αντικείμενο 'διαχείρισης' από μυστικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ. Έτσι λοιπόν, στις ημέρες μας, οι νεαροί ισλαμιστές του περιθωρίου 'κολλούν' αυτήν την ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, η οποία διαχέεται εντέχνως από εκείνα τα 'μέσα- κέντρα' που διαδίδουν τα υποτιθέμενα μηνύματα του ISIS.

Ο αναγνώστης απαντά: "Δεν με πείσατε…"

Το ξέρω. Γνωρίζω ότι εσείς βρίσκεστε υπό την επίδραση της ψυχο-συγκινησιακής κατάστασης που δημιουργεί εκείνο το συλλογικό ασυνείδητο, που μας προκαλεί τον τρόμο: 'Το Ισλάμ μας επιτίθεται!' 'Είναι πόλεμος των θρησκειών!' Ναι, … αλλά υποκινούμενος από κέντρα που έκαναν τα πάντα για να τον προκαλέσουν. Αυτά τα κέντρα θέλουν να καταστρέψουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όπως θέλησαν την καταστροφή της Παλμύρας στη Συρία.

Ο αναγνώστης ρωτά: "Γιατί;"

Πάνθεον, Ρώμη

Διότι ο ευρωπαϊκός, ελληνο-ρωμαϊκός και χριστιανικός πολιτισμός, διαμόρφωνε ελεύθερους ανθρώπους, και η πλανητική εξουσία δεν μας θέλει ελεύθερους αλλά καταναλωτές. Γιατί μισούν τον Χριστό και τον πολιτισμό του. Γιατί εκείνα τα κέντρα- ας πούμε οι 'τοκογλύφοι'- δεν είχαν ποτέ την ικανότητα να οικοδομήσουν έναν Παρθενώνα, ένα Πάνθεον. Δεν παρήγαγαν τίποτε που να θυμίζει , έστω από μακριά, κάτι από Φειδία ή Καραβάτζιο, ούτε ανάμεσα τους γεννήθηκε ένας Ντοστογιέφσκι, ή ένας Σαίξπηρ ή ένας Δάντης. Η τέχνη τους είναι εκείνη του MOMA της Νέας Υόρκης, μια ασχήμια που την πωλούν και την αγοράζουν μεταξύ τους σε στρατοσφαιρικές τιμές. Ασχήμια που συνοδεύεται αναγκαστικά από το ψέμα και το μίσος για την Αλήθεια: Αλήθεια και Ομορφιά είναι το ίδιο πράγμα, έλεγαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι.

Θέλουν να καταντήσουμε σαν και αυτούς .Τρομαγμένοι και γεμάτοι μίσος και ζήλεια για το ανθρώπινο γένος.

πηγη

Συνεχίζεται......... »

Καλή Παναγιά σε όλες και όλους !!!

Ἀδιαλείπτως πρέσβευε!

Ἀειπάρθενε Θεομῆτορ,

Γοργοεπήκοε

Γρηγοροῦσα

Δεομένη

Ἐλεημονήτρια

Δακρυρροοῦσα

Ἡ πάντων ἐλπίς

Μήτηρ τῆς ζωῆς

Μεσίτρια

Παρηγορήτρια

Παντάνασσα

Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ

Μεγαλόχαρη

Χαρά τῶν Ἀγγέλων

Ἡ χώρα τῶν ζώντων

Γλυκοφιλοῦσα!

π. Ἠλίας

Συνεχίζεται......... »

Τουρκία: Πραξικόπημα εναντίον Ερντογάν - Ερντογάν εναντίον «όλων»

Ποιὰ «Τουρκία» πολεμάει τὸν «ψυχοπαθῆ» Ερντογάν;
Μετά την πρώτη μουδιασμένη αντίδραση του ελληνικού και διεθνούς πολιτικού κατεστημένου απέναντι στην καταστολή του πραξικοπήματος από τον Ερντογάν περάσαμε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό σε μία συστηματική προσπάθεια δημιουργίας από τα ΜΜΕ και δυστυχώς και πολλά ιστολόγια της εικόνας του ψυχοπαθούς δικτάτορα για τον νόμιμα εκλεγμένο ηγέτη της Τουρκίας. Και το ερώτημα είναι γιατί; Ποιος είναι ο λόγος που ο Ερντογάν πρέπει πάση θυσία να πέσει; Ποιοι είναι αυτοί που τον πολεμούν στο εσωτερικό της Τουρκίας και έχουν τόσο μεγάλη υποστήριξη από τα ΜΜΕ παγκοσμίως σε σημείο ώστε να τους υποστηρίζουν ακόμη και όταν προβαίνουν σε πραξικόπημα;

Η άμεση απάντηση στο τελευταίο ερώτημα –από την οποία θα απαντηθούν και τα προηγούμενα- είναι ότι πρόκειται για τους κεμαλιστές στρατιωτικούς και για μία κοσμική αστική τάξη γύρω από αυτούς. Για ανθρώπους που δεν είναι φανατικοί μουσουλμάνοι, όπως οι υποστηρικτές του Ερντογάν. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου μουσουλμάνοι, αλλά είναι κρυπτο-ιουδαίοι, ντονμέδες. Πρόκειται για μία ιστορία που άρχισε από τον 17ο αιώνα με την εικονική μεταστροφή πολλών Εβραίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον μουσουλμανισμό. Τέτοια καταγωγή είχε και ο ηγέτης της σύγχρονης, κοσμικής «Τουρκίας», ο ελληνοφάγος Μουσταφά Κεμάλ.

Και εδώ εύλογα θα ρωτήσει κανείς: μα που στηρίζονται όλα αυτά; Γιατί δεν τα έχουμε ξανακούσει; Γιατί κανείς από τους διεθνολόγους, διεθνιστές και τουρκολόγους αναλυτές δεν τα γράφει; 

Η απάντηση είναι σχετικά εύκολη: οι πολλοί «ειδικοί» είναι απλώς άσχετοι· οι λίγοι και όντως ειδικοί, είναι απλά παρόμοιων θρησκευτικών πεποιθήσεων (καμπαλιστές) ή αργυρώνητοι. Και για του λόγου το αληθές θα δούμε μερικά αποσπάσματα από άρθρο στην εβραϊκή εφημερίδα Haaretz στις 8 Αυγούστου 2016 (http://www.haaretz.com/jewish/features/1.735849):

Το άρθρο αφορά στις διώξεις που υφίστανται οι ντονμέδες από τον Ερντογάν· μεταφέροντας τον διάλογο δύο ντονμέδων γράφει:

«Οι δύο φίλοι λένε ότι αντίθετα με την ιστορική προκατάληψη, οι Ντονμέδες πιστεύουν και με πολλούς τρόπους έχουν αποδεχθεί τις ιδέες και τις αξίες του ιδρυτή της Τουρκίας Μουσταφά Κεμάλ· έχουν δηλαδή αποδεχθεί το κοσμικό κράτος και τον διαφωτισμό. Η πατρίδα του Κεμάλ ήταν η Θεσσαλονίκη, και ο ίδιος φοίτησε σε σχολείο ντονμέδων, κάνοντας πολλούς συνωμοσιολόγους να συμπεράνουν ότι ήταν και ο ίδιος ντονμές». («The two friends say that despite the historical prejudice, the Dönme believed in and in many ways embodied the ideals of Turkey’s founder Mustafa Kemal Atatürk, such as secularism and enlightenment. Atatürk’s hometown was in fact Salonika, and he went to a Dönme school, leading many conspiracy theorists to erroneously conclude that he himself was Dönme»).

Παρά την ιστορική ανακρίβεια ως προς τον τόπο καταγωγής και την οικογενειακή κατάσταση των προγόνων του Κεμάλ η εβραϊκή εφημερίδα παραδέχεται ότι ο Κεμάλ μεγάλωσε με κρυπτο-ιουδαϊκή παιδεία.

Σε άλλο σημείο του άρθρου ο ένας από τους δύο ντονμέδες ξεκαθαρίζει τα πιστεύω τους:

«Το να είναι κανείς ντονμές, σημαίνει ότι αποτελεί μέρος της σεφαρδίτικης (των Εβραίων δηλαδή της Δύσης) παράδοσης, εφόσον οι πρόγονοί του ήταν Εβραίοι που έφυγαν διωγμένοι από την Ισπανία και την Πορτογαλία στα τέλη του 15ου αιώνα ερχόμενοι στην σχετικώς ανεκτική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σημαίνει επίσης ότι έχει ενδιαφέρον για την Καμπάλα, επειδή οι πρόγονοί μας ασχολούνταν επιστεμμένα με την μελέτη της. Και αυτό σημαίνει μυστικισμός». (“Being Dönme for me is being part of the Sephardic culture,” he said, since their ancestors were Jews who fled persecution in Spain and Portugal in the late fifteenth century for the relative religious freedom of the Ottoman Empire. “It means an interest in the Kabbalah, because our ancestors were extremely involved with studying it. It means mysticism.”).

Καθίσταται νομίζω σαφές ότι σήμερα στην Τουρκία έχουμε από την μία τους Τούρκους μουσουλμάνους και από την άλλη τους κρυπτο-ιουδαίους κοσμικούς, οπαδούς του δυτικού παραδείγματος, το οποίο, όπως έχει δείξει ο μεγαλύτερος Ιουδαίος σοφός του 20ου αιώνα, ο Gershom Scholem, αποτελεί προϊόν καθαρά της ιουδαϊκής καμπαλιστικής σκέψης. Για εμάς, όπως και άλλοτε έχουμε πει, αμφότερα τα στρατόπεδα είναι εχθρικά. Ίσως ευκολότερος εχθρός είναι το πρώτο, καθώς πολεμάς ευκολότερα αυτό που φαίνεται τι είναι.

Για όποιον θέλει να διαβάσει περισσότερα για τους ντονμέδες:

•  The Dönme Jewish Converts, Muslim Revolutionaries, and Secular Turks by Marc Baer
• 
  
• The Dönmes: Crypto-Jews under Turkish Rule by Jacob M. Landau Jewish Political Studies Review 19:1–2, Jerusalem Center for Public Affairs
• A Scapegoat for All Seasons: The Doenmeh or Crypto-Jews of Turkey by Rifat Bali (Isis Press, 400pgs), a review by Dan Yardeni in Haaretz
• Rıfat N. Bali, “Another Enemy: The Dönme or Crypto-Jews,” Kabbalah, Vol. 9 (2003): 77-108
• Jacob M. Landau, “Muslim Turkish Attitudes towards Jews, Zionism and Israel,” Die Welt des Islams, n.s., Vol. 28 (1988): 291-300.
• Jacob M. Landau, “Muslim Opposition to Freemasonry,” Die Welt des Islams, Vol. 36, No. 2 (1996): 186-203;
• Marc Baer, “The Double Bind of Race and Religion: The Conversion of the Dönme to Turkish Secular Nationalism,” Comparative Studies in Society and History, Vol. 46, No. 4 (2004): 682-708.
• Şükrü Hanioğlu, “Jews in the Young Turk Movement,” in Avigdor Levy, ed., The Jews of the Ottoman Empire (Princeton, NJ: Darwin Press, 1994), 522.
• Jacob M. Landau, “Islamism and Secularism: The Turkish Case,” in Shlomo Morag et al., eds., Studies in Judaism and Islam Presented to Shelomo Dov Goitein (Jerusalem: Magnes Press, 1981), 361-82.
• Scholem, Sabbatai Sevi: The Mystical Messiah (Princeton: Princeton University Press, 1971).
• Nikos Stavroulakis, “Shabbetai Zevi and the Dönme of Tessaloniki,” Forum on the Jewish People, Zionism and Israel, Vol. 53 (Fall 1984): 103-14.
• Avram Galante, Histoire des Juifs de Turquie, Vol. 8 (Istanbul: Editions Isis, 1985).
• Matt Goldish, The Sabbatean Prophets (Cambridge: Harvard University Press, 2004).

πηγη 

Συνεχίζεται......... »

Παιδί μου φύγε όσο είναι καιρός…Αυτό που έρχεται δεν θα το αντέξεις…

Γράφει η Ιόλη Πιερίδη

Η φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού ακούγονταν ιδιαίτερα προστατευτική για τον Αλέξη Τσίπρα. Η συμβολή θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν από καρδιάς.

Ο συνομιλητής του πρωθυπουργού επέλεξε να απομακρύνει την οικογένειά του από την Ελλάδα παρότι διατηρεί πολύ καλή προσωπική σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα. 

Κι αυτό που έρχεται δεν θα'χει προηγούμενο στην νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία. Η Ελλάδα θα είναι το επίκεντρο ενός σύγχρονου οικονομικού ολοκαυτώματος. Αυτό έρχεται-τίποτε λιγότερο.
Θα είναι τέτοιο το πλιάτσικο στην φτωχοποιημένη Ελλάδα που όμοιό του δεν θα έχει υπάρξει. Αφού να σκεφθείς ακόμη και η Χίλαρυ βιάζεται να εκλεγεί πλανητάρχης για να ρεφάρει ο γαμπρός της τα λεφτά που έχασε στην Ελλάδα.

Στην λεωφόρο Συγγρού έχει εγκατασταθεί ήδη πολυεθνική εισπρακτική εταιρεία η οποία χρησιμοποιεί τους χάρτες και το street view της Google και δημιουργεί αρχείο με ακίνητα φιλέτα οι ιδιοκτήτες των οποίων δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το δάνειό τους.

Είναι μία από τις πολλές που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά. Εντοπίζουν τα ακίνητα φιλέτα που θα αρπάξουν πρώτα.


Οι γνωρίζοντες υποστηρίζουν κάτι τρομακτικό: Θα κατασχεθούν ακόμη και πλοία του πολεμικού μας στόλου από τους δανειστές!

Την ίδια στιγμή εντός της χώρας τράπεζες και εφορίες θα κατάσχουν ότι βρούν στο διάβα τους από τα ελληνικά νοικοκυριά με τα 220 δις ευρώ κόκκινα δάνεια. Πάνω από 1,3 δις ευρώ αυξάνεται το χρέος των Ελλήνων στην Εφορία κάθε μήνα. Στο τέλος του 2017 οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογουμένων προς το ελληνικό δημόσιο θα ξεπερνούν τα 100 δις ευρώ. Στο μεταξύ το διεφθαρμένο και φαύλο κράτος δεν θα βρίσκει σάλιο στους λογαριασμούς για να κατασχέσει.

Στις τράπεζες οι φάκελοι των κόκκινων και επισφαλών δανείων είναι περισσότεροι από3 εκατομμύρια σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας. Δάνεια ύψους 110 δις ευρώ είναι κόκκινα και πάνω από 482.000 στεγαστικά δάνεια πάνε για πλειστηριασμούς!
Ποιος Τσίπρας μπορεί να αντέξει 500.000 σπίτια να βγαίνουν σε πλειστηριασμούς;

Λάβετε υπόψη σας ότι η ανοχή της κυβέρνησης Τσίπρα στον αφελληνισμό των τραπεζών θα έχει τεράστιο κόστος για τα ελληνικά νοικοκυριά. Ακόμη και καλοπροαίρετοι να είναι όσοι ξένοι αναλάβουν τις διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών, ώσπου να μάθουν την ελληνική πραγματικότητα δεν θα έχει μείνει ούτε η παράγκα του Θωμά σε ελληνική οικογένεια με κόκκινο δάνειο. Τα ξένα funds δεν θα ρωτήσουν ούτε καν τις τράπεζες.

Μπορεί να το αντέξει αυτό το δράμα ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος ή ο Βασίλης Λεβέντης.

Οργή, δάκρυα, πόνος, αίμα. Φυσικά στους πρώτους 6 μήνες θα έχει σαρωθεί και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη από την λαίλαπα που θα κατακαίει τις περιουσίες των ανθρώπων.

Ο Τσίπρας εάν επιλέξει να παραμείνει γατζωμένος στην εξουσία θα έχει ένα πολιτικό τέλος που ακόμη και στους πιο μαύρους εφιάλτες του δεν μπορεί να φανταστεί…

πηγη

Συνεχίζεται......... »

Γιατί οι 8 Τούρκοι είναι εξαιρετικά χρήσιμοι για την Ελλάδα – Διαβάστε και πράξατε αναλόγως οι υπεύθυνοι…

Του Σάββα Καλεντερίδη
Αναδημοσίευση από τον ιστοχώρο «Ινφογνώμων Πολιτικά»

Η Ελλάδα διακατέχεται από το ενοχικό σύνδρομο απέναντι στην Τουρκία, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, λόγω της Γενοκτονίας, που αρνείται μέλος της κυβέρνησης όλων των Ελλήνων, το πολιτικό απόβλητο που λέγεται Φίλης, λόγω της εθνοκάθαρσης των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου και του Ριζοκάρπασου, λόγω της εισβολής στην Κύπρο και λόγω της πολιτιστικής γενοκτονίας που ασκεί στη Θράκη, στους Πομάκους και τους Ρομά, που φροντίζει να τους εκτουρκίζει, με την ακατανόητη ανοχή του ελληνικού κράτους.
Στην περίπτωση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που μπήκαν στην Ελλάδα, και πάλι δείχνουμε ένα ταπεινωτικό και ντροπιαστικό ενοχικό σύνδρομο, λες και έχουμε εμείς ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στην Τουρκία, αποτέλεσμα του οποίοι είναι η διαφυγή αυτών των ανθρώπων και η αναζήτηση προστασίας από τη νομική θωράκιση που προσφέρεται για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει.
Η Ελλάδα δεν έχει καμία ευθύνη για τα γεγονότα στην Τουρκία, ούτε γιατί οι οκτώ επέλεξαν να έλθουν στην Ελλάδα, όπως ανερυθρίαστα προφασίστηκε ο απαράδεκτος, για επαγγελματίας διπλωμάτης, πρέσβης της Τουρκίας στην Ελλάδα, Κερίμ Ουράς, ο οποίος, σημειωτέον, όπως πληροφορύμεθα από διπλωματικούς κύκλους όχι μόνο ελληνικούς, είναι φανατικός αντιμουσουλμάνος και φίλα διακείμενος προς τους πραξικοπηματίες.
Η θέση μου για τους οκτώ είναι η εξής: Θα πρέπει να αφεθούν απερίσπαστοι να χρησιμοποιήσουν κάθε νομικό όπλο που διατίθεται στην Ελλάδα και την Ευρώπη για όλους τους ανθρώπους που ζητούν άσυλο, θα πρέπει να αφεθεί η Δικαιοσύνη απερίσπαστη να κάνει τη δουλειά της και η εκτελεστική εξουσία, κράτος και κυβέρνηση, να εφαρμόσουν με θρησκευτική ευλάβεια όσα αποφασίσει η ελληνική Δικαιοσύνη και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Την ίδια ακριβώς θέση είχα και στην υπόθεση Οτζαλάν, την ίδια θέση είχε και ο τότε υπουργός Εσωτερικών Αλέκος Παπαδόπουλος.
Τώρα, όσον αφορά το γιατί είναι χρήσιμοι στην Ελλάδα οι οκτώ στρατιωτικοί που ζητούν άσυλο, να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με πληροφορίες του τουρκικού τύπου, οι οκτώ ανήκουν στις επίλεκτες ειδικές δυνάμεις της Τουρκίας, οι οποίες έχουν επιθετικές αποστολές στην Ελλάδα, τα νησιά και τη Θράκη.

Είναι άνθρωποι που έχουν δει και έχουν μελετήσει επιθετικά σχέδια της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας;

Μήπως, λέω μήπως, οι δικηγόροι τους θα πρέπει να τους συμβουλεύσουν να το ομολογήσουν αυτο στο δικαστήριο και να πουν ότι η ζωή τους είναι ρπαγματικά σε κίνδυνο, επειδή αποκάλυψαν τα σχέδια αυτά δημοσίως στο Δικαστήριο;

Στη συνέχεια, μήπως θα έλυνε πολλά άλυτα προβλήματα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, η παρουσίαση αυτών των ομολογιών για επιθετικά σχέδια μιας χώρας μέλους του ΝΑΤΟ εις βάρος μιας άλλης συμμάχου στην ίδια συμμαχία;

Μήπως ήλθε η ώρα να ξεκαθαρίσει αυτή η λυκοσυμμαχία και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, για να μην κρύβονται κάποιοι πίσω από το δάχτυλό τους;

Όλα αυτά είναι και ένας επί πλέον λόγος αλλά και ευκαιρία να απαλλαγεί η Ελλάδα από αυτό το ενοχικό σύνδρομο, μπας και σηκώσουμε κεφάλι εμείς οι ταπεινωμένοι Έλληνες.

πηγη

Συνεχίζεται......... »

Ἀπό την πίσω πόρτα ὁ «μεγάλος άδελφός»;

Του Γιάννη Β. Κωβαίου από το Aντίφωνο


-Ὑπάρχει ὁ Μεγάλος Ἀδελφός ὅπως ὑπάρχω ἐγώ;
-Ἐσύ δέν ὑπάρχεις.


Μετά τήν 11η Σεπτεμβρίου 2001, τό φάντασμα τῆς Ὠκεανίας τοῦ Orwell πλανᾶται ἀνεξέλεγκτο πιά πάνω ἀπό τήν Οἰκουμένη. Πεποίθησή μου τά τελευταῖα χρόνια εἶναι ὅτι τό κράτος τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ ὑπάρχει πρό πολλοῦ, ἁπλῶς δέν συνίσταται σέ μιά ἐπίσημη θεσμική ὀντότητα ὅπως τίς γνωρίζουμε ἀνέκαθεν, ἀφοῦ ἀκόμη καί καθεστῶτα τύπου Βόρειας Κορέας φροντίζουν νά τηροῦν τά προσχήματα. Αὐτό, λοιπόν, πού θεωρῶ ὡς ὑπαρκτό καί ἰσχυρότερο Big Brother σήμερα εἶναι ἡ Τρομοκρατία κάθε τύπου καί ἐμβέλειας –τοπικῆς, ἐθνικῆς ἤ, πρωτίστως, διεθνοῦς.

Ἡ Τρομοκρατία δρᾶ ὑπεράνω καί τῶν πλέον στοιχειωδῶν κανόνων ἐθνικοῦ ἤ διεθνοῦς Δικαίου, ἐνεργεῖ σάν κράτος ἐν κράτεσι. Εἰδικά αὐτή τοῦ αὐτοαποκαλούμενου «ἰσλαμικοῦ κράτους» ἔχει ἀναγάγει τόν ἑαυτό της σέ Αὐτοκρατορία τοῦ Ἀλλάχ καί ἐπιβάλλει ὅπου γῆς τή sharia διά τῆς τυφλῆς βίας τοῦ jihad καί ἀδιακρίτως, ἄλλοτε βάσει σχεδίου καί ἐντολῶν ἀπό ἡγέτες –θρησκευτικούς ἤ παραστρατιωτικῶν ὁμάδων– καί ἄλλοτε ἀπό πρωτοβουλίες μεμονωμένων πιστῶν, πού ἀποφασίζουν νά μεταβοῦν μιά ὥρα ἀρχύτερα στόν παράδεισο, ὅπως οἱ τρεῖς ἔνοπλοι πού προκάλεσαν πρό μηνῶν τό μακελειό μέ τούς 14 νεκρούς σέ ἵδρυμα ἀτόμων μέ εἰδικές ἀνάγκες στήν Καλλιφόρνια. Ἡ θεολογία, φυσικά, ἀνήμπορη ἀπό καιρό ἐμπρός στόν κατά κράτος θρίαμβο τῆς ψυχοπαθολογίας…

Ὁ Μεγάλος Ἀδελφός, λοιπόν, βρίσκεται καί κινεῖται «φυσιολογικά» ἀνάμεσά μας ἐδῶ καί δεκαετίες, μέ τό εἰδεχθέστερο μάλιστα πρόσωπο στήν Ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἀφοῦ μ π ο ρ ε ῖ νά ἐργάζεται στό διπλανό μας γραφεῖο στίς Βρυξέλλες, νά συγκατοικεῖ στήν πολυκατοικία μας τοῦ Καΐρου, νά διδάσκει τά παιδιά μας στό Ρόουντ Ἄιλαντ ἤ νά στέκεται στήν ἀπέναντι ἀποβάθρα τοῦ μετρό ὁποιασδήποτε ἄλλης πόλης τοῦ κόσμου καί σέ λίγα λεπτά ἤ μεθαύριο νά μᾶς ἔχει ἀφανίσει μαζί μέ ἑκατοντάδες ἄλλους· δίχως αἰτία, δίχως πρόκληση, δίχως ἐξήγηση, δίχως κάν τή ματαιοπονία νά ψάχνουμε γιά «δίχως»...

Εἴπαμε, μ π ο ρ ε ῖ· δηλαδή (σέ προσωπική σύνταξη) ἔχει τή δυνατότητα καί (σέ ἀπρόσωπη) ἐνδέχεται, εἶναι πιθανόν νά…  Διότι, παρά τά ἀσύλληπτα ἐπιστημονικά καί τεχνικά μέσα πού διαθέτουν πιά οἱ Ἀρχές Ἀσφαλείας καί τά δρακόντεια μέτρα πού λαμβάνουν παντοῦ, προκαλώντας μας ἀσφυξία, ἀγανάκτηση καί συχνά ἰδεολογικές ἀντιστάσεις, ἀποδεικνύεται ὅτι στίς μέρες μας, ὁποιοιδήποτε –ὡς ἄτομα ἤ ὡς ὁμάδες, ἀργά ἤ γρήγορα ἀφότου τό μεθοδεύσουν, μέ μεγάλη ἤ μέ μικρή «εὐστοχία»– ἔχουν τή δυνατότητα, μποροῦν, νά προξενήσουν ἕνα αἱματοκύλισμα! Καί, ἀντίστοιχα, ἀκριβῶς γι’ αὐτό, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ καχυποψία καί ὁ τρόμος παγιώθηκαν πιό στέρεα ἀπό ποτέ στίς ψυχές μας, καθώς οἱ πιθανότητες νά ἐμπλακοῦμε ἀπρόσμενα ὡς θύματα ὁποιουδήποτε καί ὁπουδήποτε αὐξάνονται πλέον δραματικά! Σημειολογικά, ὁ Μεγάλος Ἀδελφός «νέου τύπου», ἔτσι ὅπως τόν σκιαγραφήσαμε, μᾶς συναντᾶ στήν εἴσοδο τῆς πολυκατοικίας καί μᾶς ψιθυρίζει μέ ἕναν εὐγενικό χαιρετισμό «ἐσύ δέν ὑπάρχεις!».

Ἑπομένως, γεννᾶται τό ἐρώτημα ὄχι ἄν καλῶς τέθηκε ὁ τίτλος μας ἐδῶ ὑπό μορφήν ἐρωτήματος, ἀλλά ἁπλῶς ἄν αὐτό πρέπει νά θεωρηθεῖ ρητορικό ἤ ἀπαιτεῖ ἀπάντηση. Θά ἀποτελοῦσε, ὡστόσο, ὑπεκφυγή νά τό χαρακτηρίσουμε ρητορικό καί νά ἀφήσουμε τόν ἀναγνώστη στό βόλεμα μιᾶς πρόχειρης κατάφασης, τοῦ τύπου «μά καί βέβαια βρίσκεται ἀνάμεσά μας ὁ Μεγάλος Ἀδελφός», ἤ ἔστω μιᾶς πιό… τεκμηριωμένης ἀπάντησης, ὅπως «προφανῶς μπῆκε ἀπό τήν πίσω πόρτα, ἀφοῦ τά ἐπίσημα κράτη κινοῦνται σέ μιά νομιμοφάνεια, ἀλλά καί δείχνουν νά κάνουν τό πᾶν γιά τήν πάταξη τῆς τρομοκρατίας». Τό ἐρώτημα χρειάζεται πιό ἐπίπονες ἀλλά καί ἐπώδυνες προσεγγίσεις.

Ἡ Τρομοκρατία κάθε λογῆς καί ἐμβέλειας εἶναι ὡς γνωστόν καινοφανής μορφή ἐγκληματικότητας καί… ἄσκησης πολιτικῆς. Κυοφορήθηκε σχεδόν ἀποκλειστικά στόν Δυτικό Κόσμο τίς τελευταῖες 3 μέ 4 δεκαετίες, ἀλλά ἐκδηλώνεται ἔκτοτε σέ κάθε σημεῖο τοῦ πλανήτη. Ἀποτελεῖ, ὅσο κι ἄν ἀκούγεται ἀκραῖο ὀξύμωρο, τό «Βατερλώ» καί τόν θρίαμβο τῆς Δημοκρατίας! Τό πρῶτο αὐτονόητο, μά ὀφείλω ἐξηγήσεις γιά τό δεύτερο: Εἶναι τό μόνο πολίτευμα πού ἀνέχεται καί τούς πολέμιούς του καί τούς παρέχει ἐν πολλοῖς τά περιθώρια νά ἀπεργάζονται ἀκόμη καί τήν ἐξόντωσή του. Αὐτή, ἄλλωστε, ἡ ἀντιφατική ποιότητά της καθιστᾶ τή Δημοκρατία τό πιό ἀρεστό στά λόγια καί πιό ἀντιπαθές καί δυσεφάρμοστο στήν πράξη κοινωνικοπολιτικό (μέ αὐτή τή σειρά τά δύο συνθετικά) σύστημα ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Κλεισθένη.

Ὑπό τό πρίσμα αὐτό, ὁ Μεγάλος Ἀδελφός «νέου τύπου» παρεισφρέει στίς «Ζωές τῶν Ἄλλων», δηλαδή τίς δικές μας, σταδιακά καί κατά κυριολεξία δολοφονικά· ὄχι πιά σέ ἐπίπεδο παρακολούθησης ἤ κατασκοπείας, ὅπως στήν ὁμότιτλη ταινία, ἀλλά μέ λόγο ἀποφασιστικό, πάνω σέ καμβά διεστραμμένα φασιστικό, γιά τήν ἴδια τή ζωή ἤ τόν θάνατό μας! Τό ὀξύμωρο τῶν κατά τό δυνατόν δημοκρατικῶν χωρῶν προσλαμβάνει ἔτσι ἄγριες διαστάσεις, ἐφόσον ἡ ἀνεκτικότητα ἔφθασε ἕως τά ἄκρα μέ τήν κατάργηση τῆς θανατικῆς ποινῆς σχεδόν σέ ὅλες, ἐνῶ ἀκολούθως τόν ρόλο τοῦ δημίου οἰκειοποιήθηκαν οἱ τυχάρπαστοι τρομοκράτες, ἰδίως ἐκεῖνοι πού σπέρνουν ἀδιακρίτως καί μαζικά τόν θάνατο ἐναντίον ὅλων ὅσους προγράφουν σάν «ἀπίστους» ἤ «ἐχθρούς τοῦ λαοῦ»! Στήν Ἑλλάδα, μάλιστα, τῆς πληθωριστικῆς –στούς ἰδεόληπτους ἐγκεφάλους κάποιων, πού τούς ξεβολεύει πάντα ἡ προειδοποίηση τοῦ Ρήγα στόν Θούριο «ἡ ἀναρχία ὁμοιάζει τήν σκλαβιά»– Δημοκρατίας, πετύχαμε καί τό ἀμίμητο: Καταργήσαμε, στήν πράξη ἀπό τό 1972 καί νομοθετικά ἀπό τό 1993, τίς «ἐκτελέσεις», τό νά ἐκτελεῖται δηλαδή μιά τελεσίδικη εἰς θάνατον δικαστική ἀπόφαση, ὅπως ἐκτελεῖται καί κάθε ἄλλη ἀπόφαση, π.χ. ἡ φυλάκιση γιά μιά ἀπάτη ἤ τό χρηματικό πρόστιμο γιά μιά τροχαία παράβαση, καί εὖγε μας! Ἀλλά κατόπιν ἐθίσαμε τό συλλογικό μας ἀσυνείδητο νά ἀποκαλοῦμε «ἐκτέλεση» κάθε ἐν ψυχρῶ δολοφονία καί «ἐκτελεστές» τούς στυγνούς δολοφόνους, συνήθως τούς τρομοκράτες, παρέχοντας ἰδεολογικό καί συνειδησιακό ἄλλοθι στούς κακούργους, σάν νά ἐπρόκειτο γιά δικαστές καί συγχρόνως ἐκτελεστικά ὄργανα τῆς δικῆς τους ἐτυμηγορίας… Οὐκ ὀλίγοι, πάντως, σέ περιπτώσεις πολιτικῶν κυρίως δολοφονιῶν, ἀφήνουν νά αἰωρεῖται καί μιά αἰθαλομίχλη συναίνεσης…

Ἰδού, συνεπῶς, πῶς ἐξυφαίνεται τό παρακράτος τοῦ Μεγάλου: Παθητικά ἤ πιό ἐνεργά, ἀπό σκοπιμότητα ἤ ἀπό ἰδιωτεία, τοῦ μισανοίγουμε στήν ἀρχή τίς κουρτίνες, γιά νά ἀποκτήσει ὁρατότητα καί δικαιώματα… Μετά ἀνοίγουμε καί παράθυρα ν’ ἀφουγκράζεται… καί στό τέλος τήν πίσω πόρτα. Ἀπό κάποια στιγμή κι ἔπειτα, ἔχει πλέον ἀποκτήσει ἐρήμην μας τόν πλήρη ἔλεγχο· αὐτό πού ἀποκαλοῦμε ὁλοκληρωτισμό. Ἐννοεῖται ὅτι τή βραδυφλεγῆ βόμβα τοποθετεῖ πρίν ἀπό τά μαζοποιημένα «ἀδελφάκια» τό διεφθαρμένο οἰκονομικοπολιτικό (ἐδῶ μέ αὐτή τή σειρά τά δύο συνθετικά) σύστημα, ὁ «ἔσω ἀπό ’δῶ» μέ ὅλα τά «ποδάρια» του –πού ὡς γνωστόν δέν εἶναι καί λίγα. Προσφέρει ἀφειδῶς τροφή καί λαβές σέ συμπλέγματα καί ἀπωθημένα, τά ὁποῖα κατά κανόνα τό ἴδιο γέννησε, γιά «ἡρωισμούς» ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς στή δημοκρατία καί τήν ἔναρξη ἀδιέξοδων φαύλων κύκλων βίας - καταστολῆς - περισσότερης βίας - περισσότερης καταστολῆς κ.ο.κ.

Ἄν, τέλος, καταπιαστοῦμε μέ τόν παγκόσμιο τρόμο τοῦ jihad, στόν ὁποῖο κυρίως ἑστιάσαμε ἐξαρχῆς σάν τόν πιό διάχυτο, ἀνεξέλεγκτο καί ἐπικίνδυνο πιά, ἀξίζει νά θίξουμε δύο παραμέτρους: Ἄς μήν ξεχνᾶμε, κατ’ ἀρχάς, ὅτι τό Ἰσλάμ διανύει σήμερα ἱστορικά τόν δικό του «μεσαίωνα», μέ ὅλα τά συμπαρομαρτοῦντα πού γνώρισε καί ὁ χριστιανικός κόσμος τήν ἀντίστοιχη περίοδο, καθότι ἡ διάδοση τῆς θρησκείας τοῦ Μωάμεθ ἄρχισε τόν 7ο αἰώνα, ὁπότε τηρουμένων –ἔστω μέ ἀρκετή δόση αὐθαιρεσίας– τῶν ἀναλογιῶν βρίσκεται ἀκόμη ἰδεολογικά, κοινωνικά καί πολιτισμικά στόν «14ο» αἰώνα του. Οἱ ἡγεσίες του, ὡστόσο, κατέχουν ὑψηλή τεχνογνωσία, τεχνολογία καί ὁπλισμό, σέ συνδυασμό μέ τόν ἔλεγχο καί τή διαχείριση σοβαρῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν, τά ὁποῖα πλησίστιες θέτουν στήν ὑπηρεσία τοῦ «ἱεροῦ πολέμου». Θυμόμαστε, γιά παράδειγμα, ὅλοι τόν Μπίν Λάντεν καί τόν μηχανισμό του. Καί ἐδῶ, προβάλλει τό δεύτερο δεδομένο, πού ἐπίσης δέν ἐπιτρέπεται νά μᾶς διαφεύγει. Ποιοί ἐκπαίδευαν, ὀργάνωναν, ἐξόπλιζαν καί μέχρι κάποιο διάστημα κατηύθυναν τούς ποικίλους ταλιμπάν, ἀλ κάιντα, τζιχαντιστές καί τούς παρόμοιους; Οἱ ἀπαντήσεις εἶναι πασίγνωστες πλέον καί στούς μαθητές μου τοῦ Γυμνασίου, ἀπό τούς ὁποίους τό ἀκούω ἀρκετά συχνά.

Αὐτά ὅλα σημαίνουν ὅτι τό καταστατικό ἐρώτημα τοῦ τίτλου μας μπορεῖ νά πάρει μιά ἄλλη χροιά καί νά ἑρμηνευτεῖ ὡς ἑξῆς: Ἄραγε, ἀπό τήν πίσω πόρτα διείσδυσε ὁ Μεγάλος Ἀδελφός πού μᾶς ποδηγετεῖ σήμερα, πού καθορίζει ποῦ καί ἄν θά ταξιδέψουμε, ποῦ καί πῶς θά διασκεδάσουμε, τί θά διδαχτοῦν τά παιδιά μας, ἄν θά ἔχουμε φέτος πετρέλαιο γιά τή θέρμανσή μας; Ἤ μήπως μπῆκε εὐθυτενής ἀπό τήν κυρία εἴσοδο καί, μάλιστα, τόν προσκαλέσαμε καί τόν ἀκριβοπληρώσαμε κι ἀπό πάνω –σέ χρῆμα, σέ ὅπλα, σέ σπουδές, σέ τεχνολογία, μά τουλάχιστον ἐκεῖνον πού ἀνατράφηκε καί ἀνδρώθηκε στίς δυτικές χῶρες καί σέ ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α;

Νά εἶναι διαβολική σύμπτωση τό παραλήρημα τοῦ Δυτικοῦ Κόσμου γιά τό τελευταῖο, 7ο κατά σειρά, κινηματογραφικό ἐπεισόδιο τοῦ Star Wars «Ἡ Δύναμη Ξυπνάει»; Ἀπό τά συντρίμμια τῆς Αὐτοκρατορίας (τοῦ 6ουἐπεισοδίου) ἔχει ἐνσκήψει τό τυραννικό καθεστώς τῆς Πρώτης Τάξης. Καί τούς νέους ἥρωες τῆς Ἀντίστασης ἀποτελοῦν ἕνας… Ἀφροαμερικανός, μιά γυναίκα καί ἕνας Λατίνος, πού ἐκπροσωποῦν τή νέα ἀντισεξιστική καί πολυφυλετική ἐποχή τοῦ «Star Wars». Εἶναι διαβολική σύμπτωση ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν καί οἱ ἐπιτελεῖς τοῦ Λευκοῦ Οἴκου διαφήμισαν τήν ταινία, ἐνῶ ἡ ἐπίδοξη Πρόεδρος ἔκλεισε τήν τηλεμαχία τῶν Δημοκρατικῶν ὑποψηφίων γιά τό χρίσμα μέ τήν πιό ἐμβληματική ἀτάκα τοῦ ἔργου “may the force with you” καί ὑποσχέθηκε, ἄν ἐκλεγεῖ, νά ἀνοίξει τά ἀπόρρητα ἀρχεῖα γιά τούς ἐξωγήινους; Μήπως μᾶς προετοιμάζουν γιά «ἡρωική ἀπόδραση» (δική τους) ἀπό τή Γῆ καί ἀπό τόν τελειωτικό ἐναγκαλισμό τοῦ Μεγάλου, πού οἱ ἴδιοι ἐξέθρεψαν; Κι ἐμεῖς; Μά… ὑπάρχουμε;

πρώτη έντυπη δημοσίευση ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ, τχ. 35, Λευκωσία 2016.
Η εικαστική κατασκευή που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του ισπανού Julian Garcia Flaquer.

πηγη

Συνεχίζεται......... »